Een hartverscheurend verhaal: Vorige week is Soraya haar dochtertje verloren. Ze was maar een paar weken oud. Een nachtmerrie voor elke moeder.
Het meisje had koorts en overleed vrij plotseling na een bezoek aan het ziekenhuis. Soraya is radeloos en wil graag haar verdrietige verhaal delen met de gemeenschap. Ze wil jullie vertellen hoe haar meisje is overleden. Ze vertelt het verhaal vanaf het eerste moment tot aan het einde….haar laatste adem. Ze wil graag jullie mening hierover. Ze wil weten of alles is verlopen zoals het zou moeten verlopen? Had de dood van haar dochtertje voorkomen kunnen worden? Soraya wil van jullie weten wat jullie als ouders zouden doen. Moet ze het hierbij laten of moet ze hier werk van maken? Geef het verhaal door aan iedereen. Wat deze verdrietige mama nodig heeft is advies en het liefst ook van deskundigen. Alvast bedankt!
Hallo FamilieNieuws en lezers,
Ik ben Soraya. Ik ben radeloos. En ik heb geen idee wat ik moet doen. Het ergste wat me kon overkomen is me overkomen. Ik wil graag dit verdriet van me afschrijven en ik hoop op wat adviezen uit de samenleving. Wellicht kunnen ze me helpen en me de kracht geven om het hier niet bij te laten.
Ik ben namelijk een paar dagen geleden mijn baby girl Lisa verloren. Mijn meisje was net een paar weken oud. Plotseling ineens weg, weg uit ons leven. Ik zal proberen te vertellen wat er is gebeurd. Ik ben echt kapot, ik ben radeloos.
Warm was ze
Het zit namelijk zo. Precies een week geleden. Lisa was ziek. Nou ze was niet ziek, ze was gewoon warm. Ik dacht misschien een beetje grieperig hoor. Dus ze was een beetje warm, dan heb ik haar naar de dokter gebracht in het ziekenhuis. Hij zei van: ‘Ja. Is gewoon een griepje’. Ze hebben haar toen een zetpil gegeven. De dag erna zag ik dat het erger werd. Ze wilde ook geen borst meer. Ze wilde helemaal niet eten, toen heb ik haar weer gebracht.
Ze hebben toen gezegd van. ‘Nou mevrouw. We kunnen dat kind niet houden, er is geen plek. En er is Covid en die artsen staken enzovoort enzovoort’. Ik zei ok prima, maar wat hebben jullie voor mijn kind? Zodat ik met haar naar huis kan gaan want ik durfde haar niet zo in de toestand mee te nemen zonder iets te doen. Toen hebben ze me weer een zetpil voorgeschreven. En ook een soort stroop, een calpolstroop. Ok, ik ben naar huis gegaan met Lisa. Ik heb haar die dingen gegeven.
Nou de derde dag. Ik kon echt niet meer. Lisa was helemaal warm. Heet was ze! Ik heb haar thuis ook gemeten. En ik schrok. Haar temperatuur was 38.9. Nee, is te hoog voor zo een kleine baby. Dus ik ben weer naar het ziekenhuis gegaan. De dokter heeft me toen gezegd dat ik even moest wachten. Ze zouden kijken of ze toch een plekje voor haar konden vinden om der op te nemen.
Wachten moest ik
We bleven buiten wachten. Ik hoorde toen: ‘Kindje Lisa, naar binnen’. Ik ben naar binnen gegaan met der. Ik heb haar toen aan de zuster gegeven. Dus niet de arts, maar de zuster die haar kleren uitdeed, temperatuur opnam en nog wat dingen. Gewoon de standaard dingen voordat ze naar de dokter zou gaan, denk ik hoor. Die zuster vroeg me toen om even uit die kamer te gaan, dus ik kon wel binnen wachten maar niet in die kamer. Want het was een kleine ruimte. Geen probleem, ik ben toen voor de ruimte in het ziekenhuis gaan zitten en ik bleef wachten.
Toen hoorde ik Lisa huilen vanuit die kamer. Ik ben toen gaan vragen wat er is. Ik zei toen dat ze misschien honger had want ze is al die tijd niet aan de borst geweest. Ik hoor der zo huilen. Toen zei die zuster weer van: ‘Ja, mevrouw ze zijn bezig met der’. Ik zei: ‘Ok, Ik wacht dan weer’. En ik nam weer plaats.
Na twee drie minuten komt een zuster naar buiten en ze zegt me. ‘Mevrouw u kunt met Lisa naar huis gaan hoor. We hebben haar een prikje gegeven om die koorts te dempen’. Ik schrok echt. Ik dacht van. Hoe bedoelen jullie een prikje? Om de koorts te dempen? Als een baby koorts heeft dan geef je haar toch geen prikje? Ik vroeg het ook aan de zuster. ‘Nou, de dokter heeft dat voorgeschreven.’ Zei de zuster. Ok. Ik liet het maar zo. Ik vond het raar, maar ik vertrouwde er maar op dat de dokter weet wat hij doet.
Dus ik ben met mijn kind weggegaan.
Onderweg naar huis heb ik gezien dat Lisa helemaal stijf werd. Eng om te zien. Ik maakte me heel erg veel zorgen. Haar ogen begonnen te draaien. Ik schrok en dacht van: ‘He, wat is dit nou?’ Ik begon echt paniekerig te worden. Ik draaide om en reed weer rechtstreeks naar het ziekenhuis. Ik zei ze kijk wat er met mijn kind is, het gaat helemaal niet goed.
Laatste adem
Ze tilde Lisa uit de auto en precies op dat moment slaakte Lisa een diepe zucht….haar laatste adem! En toen was mijn kind dood. Ik raakte helemaal overstuur. Ik begon tekeer te gaan. Ik riep: ‘Wat hebben jullie met mijn kind gedaan? Zomaar hebben jullie haar geprikt’. Ik heb een heleboel dingen geroepen. Ik was helemaal door de war. Hoe kon mijn kind ineens dood zijn? Ze hebben toen gezegd dat ze me niet konden helpen en dat ze haar niet op konden nemen. Dus hebben ze met het spuitje geprobeerd om de koorts te dempen zodat ik haar mee naar huis kon nemen.
Nou, dat was mijn verhaal. Dit is de nachtmerrie waarin ik nu leef.. Mijn kind is dood. Ik kan het gewoon nog niet bevatten. Ik moest het delen. De gemeenschap mag en moet weten wat me is overkomen. Ook zou ik graag wat advies hieromtrent willen krijgen. Wat moet ik doen? Wat zou jij als moeder doen als jou dit was overkomen? Zou je het hierbij laten of zou je hier werk van maken. Ik kijk uit naar jullie reacties en adviezen want ik ben radeloos. Ik ben hier ziek van. Mijn meisje is gewoon weg. Hoe dan? Wat nu?
P.S. Wil je ook advies over je privéleven? Stuur ons jouw verhaal en we publiceren het gratis voor je! Je mag het ook appen naar +31685421200
Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd. Let op: Soms worden de verhalen door ons herschreven om het lezen voor onze bezoekers makkelijker te maken.