Het doet pijn. Ik ben kapot verdrietig. Het wordt teveel voor me. Waarom overkomen dit soort dingen me steeds?
Moet ze bidden? Is het een Ampuku? Is het misschien karma? Wat is het toch? Kira is radeloos en heel erg verdrietig. Ze zit in een relatie en dacht eindelijk. “Yess dit is hem”. Maar het gaat toch niet goed. Ze is bang. Ze schrijft uitgebreid haar verhaal. Gewoon om haar hart te luchten. Lees de mooie brief van Kira. Geef het door aan anderen. We zijn ervan overtuigd dat veel vrouwen zich hierin herkennen. Waarom gebeurt dit zo vaak? Doen ze iets verkeerd? Kira vraagt niet perse om advies. Maar we zijn toch benieuwd naar de visie van andere vrouwen … en ook van mannen! Geef het daarom door aan hen.
Beste Familienieuws,
Ik ben kapot verdrietig
Ik wil heel graag mijn verhaal met jullie en de rest van de lezers delen
Ik ben Kira , 44 jaar oud en heb een zoon van 21 jaar. Ik werk, heb zo mijn eigen huisje en ben vrij onafhankelijk. Ik ben na mijn werk wel heel graag thuis en kan af en toe uit eten gaan of een filmpje pakken.
Waarom ik mijn verhaal schrijf?
Neen, ik zoek geen advies. Ik schrijf dit niet, zodat mensen over mij gaan oordelen. Ik schrijf dit, omdat ik kapot verdrietig ben en gewoon mijn verhaal kwijt wil. Mijn verdriet uitschrijven dus.
Vaak komt de vraag bij mij op. Waarom gaan wij mensen zo vervelend met elkaar om? Waarom doen wij elkaar zoveel pijn en verdriet? Waarom komt de ene persoon meteen de juiste partner tegen en heeft de andere steeds pech?
Vaak krijgen wij vrouwen te horen: “Die mannen die jullie willen, daar kiezen jullie niet voor, vandaar dat deze dingen jullie overkomen”.
Wel, ik weet voor mezelf, dat ik juist kies voor een man, waar ik normaal NIET op zou vallen. Voor mij hoef je geen geweldig figuur te hebben, je hoeft geen geweldige baan te hebben. Je moet wel werken en eerlijk aan je geld komen. Je hoeft geen geweldige scholing te hebben, je moet wel ontwikkeld zijn. Wanneer je als mens een bepaalde leeftijd bereikt hebt, dan is je focus gericht op andere zaken denk ik. Ik ga letten op: wat kunnen we samen bereiken, hoe ga jij als man om met andere mensen, ben je loyaal, kunnen we op een gezonde manier communiceren, kan ik je vertrouwen, ben je consistent? Wat ik ook belangrijk vind is dat men tijd en aandacht aan mij besteed. Verder moeten wij als volwassenen elkaar de rust en vrijheid gunnen, waar ieder mens recht op heeft. In mijn ogen zijn dit allemaal heel normale, maar ook belangrijke zaken, maar die schijnen juist moeilijk te vinden in iemand. Dus geloof het of niet, ik ben niet zozeer gefocust op het materiële, meer op het immateriële.
Ik ga langzaam dood van binnen – brief van Marianne uit Paramaribo
IK zou makkelijk kunnen zeggen, ik heb haast alles, dus voor mij moet die man ook alles hebben: Eigen huis, een goed betaald baantje, een eigen auto, geen kleine kinderen, mijn zoon is immers al jong volwassen en ik ben die leeftijd om met kleintjes bezig te zijn al gepasseerd enz enz.
Gek genoeg zijn dat zaken waar ik niet op let, omdat ik er simpelweg vanuit ga, dat niet een ieder altijd de kans krijgt (meteen) iets van zijn of haar leven te maken. Niet iedereen krijgt kinderen op jonge leeftijd. Sommige mensen, hebben een duw in de rug nodig en als ik het kan zijn voor iemand in die relatie, waarom niet.? Ik zeg niet van, hij mag niet bij mij komen inwonen, laat hij maar voor zijn eigen huis zorgen. Hij moet sowieso wel een plek hebben waar hij woont. Ik denk zo van, als een vrouw wel mag gaan inwonen bij een man, waarom mag het omgekeerd niet. (Ik ga pas wel weer samenwonen, wanneer mijn zoon uit huis is en ik er helemaal gereed voor ben. Eenmaal in een relatie mag bij mij op bezoek komen eventueel overnachten, natuurlijk wel)
Vaak zeggen mensen mij ook dat ik te veel gefocust ben op: Een man moet mij goed behandelen, er voor me zijn en lief en aardig tegen me zijn. Er wordt mij dan ook gezegd, dat ik mij gewoon moet focussen op iemand die mij veel zekerheid kan bieden, de liefde komt wel vanzelf.
En precies dat is mijn probleem, want voor mij is die liefde toch wel belangrijk. En al helemaal wanneer er een klik is tussen ons twee.
Waarom zit ik hier eigenlijk mee?
Ik ben een vrij leuke dame, zie er redelijk uit, maar ben wat bescheiden. (Ik loop er niet mee te koop hoor, ik ben juist heel erg verlegen) En er zijn toch wel wat heren die een relatie zouden willen. Ik bleef echter op een veilige afstand, bang om na mijn laatste relatie weer pijn gedaan te worden.
Maar voor de keren dat ik het toen heb geprobeerd lijkt het erop , alsof het in het begin altijd goed zit maar binnen de korste keren mis gaat. En als ik zeg dat ik mijn best doe, dan mag u het geloven. Niemand stapt vandaag bewust in een relatie, om over een week te stoppen. Tenminste als men serieus is doet men dat niet.
Ik bekeek en bekijk nog steeds filmpjes, over hoe het beste met je partner om te gaan en te communiceren, want ik dacht ik doe iets verkeerd. Ik zocht steeds de fout bij mezelf, vroeg vaker aan mijn partner en de mensen om mij heen om mij te evalueren en er heel eerlijk over te zijn. Ik krijg vaak te horen, dat ik nogal ongeduldig kan zijn en perfectionistisch ben. Zelfs heb ik ook moeite met mijn perfectionisme. Ook geeft men aan dat ik in bepaalde situaties af en toe want dominant kan zijn. Dus ik gaan werken aan mezelf, zodanig dat je als mens jezelf op den duur niet meer bent. Soms is het op mijn tenen lopen, wat zeg ik wel of niet, hoe doe ik dat, wanneer doe ik dat…., maakt wel allemaal moe, maar ja, in relaties moet er soms ingeleverd worden.
Van mezelf weet ik, dat wanneer ik in een relatie zit, ik heel loyaal ben en ook nog lief en aardig. Ik heb heel veel voor mijn partner over, verwen graag en kijk altijd naar: wat kunnen we samen bereiken en hoe gaan we dat doen. Mijn zoon zegt altijd: “ Mama, ik vind je een moeilijke vrouw, maar te goed voor deze wereld.. Je pikt te veel en laat mensen steeds over je heen lopen. Je staat altijd klaar voor anderen, maar wanneer je hulp nodig hebt, is er niemand voor je”. Gister hoorde ik van mijn ex, dat ik een te eerlijk mens ben. (Ja, we zijn gescheiden, maar praten heel normaal tot elkaar. Het voelt goed aan, wanneer hij steeds weer zegt: “ Kira, ik zat fout. Ik zag het toen niet in. Ik heb veel van je geleerd en je deed het goed. Ik mis je nog steeds. Je vlotte manier van aanpak op vele gebieden en je manier van denken. Je bent een goed mens, Kira”. )
Ik ken mijn vriend pas 4 maanden en hij wil nu al een baby – anoniem Paramaribo
Mijn zoon en ik wonen alleen en we koken niet altijd. Wij vinden wel altijd een oplossing, we zijn het gewend en hebben er geen moeite mee. Ik kan heel goed koken, sta niet graag in de keuken, maar wanneer ik in een relatie zit, maak ik koken wel tot prioriteit.
Die “vervelende” zijde van mij komt naar buiten, zodra ik het gevoel heb dat mensen geheimzinnig beginnen te doen, niet eerlijk (meer) zijn, kortom, heel ander soort gedrag vertonen dan in het begin. En als er na vele gesprekken geen verandering komt, dan veranderd mijn gedrag ook. Ik blijf beleefd, doe alles zoals normaal, maar negeer je verder en trek mij terug.
Ik ben vanaf het begin, wanneer ik iemand leer kennen, altijd mezelf. In het begin schijnt men er geen moeite mee te hebben, maar later blijkt van toch wel. Ik snap dat niet zo goed, vooral als men me zelf vanaf het begin heeft aangegeven dat ik mezelf mag zijn.
Na mijn laatste relatie ben ik na bijna 2 jaar weer met eentje begonnen. Pas dus. We leerden elkaar kennen en er ontstond een leuke band. Wat ook betekent dat we over veel hebben kunnen praten. Uiteindelijk kwam die liefdes relatie en het voelde heel goed aan. Natuurlijk blijft er een bepaalde vrees inzitten, maar ik probeerde positief te blijven. Nog geen 2 maanden verder en het schijnt te veranderen. Het is gewoon te merken en te voelen. Als ik vraag of er iets is, krijg ik steeds te horen, neen er is niets. Terwijl ik het kan aanvoelen, alsof er nog iemand anders in het spel is. Want ineens zijn al die dingen die er in het begin waren anders. Naar mijns inziens zijn zaken te snel veranderd, die relatie is er nog maar pas. Nou weet ik, nieuwe bezems vegen schoon. En omdat ik dat weet, verloor ik de realiteit niet uit het oog. Dus als er iets was, kon men het aan me merken, omdat ik dan heel stil was. Men vroeg me dan zelf om erover te praten. En dat deden we. Wat er nu is, weet ik niet.
Het doet pijn. Heel pijn. Ik ben kapot verdrietig. Moet dit weer gaan eindigen? Waarom overkomen dit soort dingen me steeds? Ben ik dan zo een slecht mens of heb ik geen recht op liefde van een man? Ik geloof in vorige levens en denk soms: Misschien heb ik in mijn vorig leven slecht geleefd met mannen en is dit mijn karma. Misschien moet ik mijn karma cirkel rondmaken. Of zijn dit overleveringen van mijn ouders, grootouders of overgrootouders waar ik onder moet lijden? Er is al enkele keren voor mij gebeden, om familie banden te verbreken, zonder resultaat. Ik hoorde mensen eens praten over een Ampuku die ik bezit, waardoor een man moeilijk blijft. Zucht hoor, ik ben niet opgevoed met dit soort dingen, maar besloot er na jaren toch iets aan te doen. En dat heb ik gedaan enkele maanden terug. Het schijnt toch niet goed te willen gaan. Of misschien moeten sommige mensen gewoon zonder partner leven en ben ik er eentje van.
Mijn man heeft een vriendinnetje (zijn nichtje) – anoniem Nederland
Van die heren die achter mij aanzaten, koos ik voor degene die een minder knap uiterlijk heeft, het type figuur heeft, waar ik niet op zou vallen, hij heeft een baantje waar hij met moeite mee uitkomt, enkele kinderen, geen eigen huis…. Waarom koos ik voor hem? Omdat hij juist degene is met wie ik heel normale gesprekken kon voeren. Over van alles en nog wat. Ik kon met hem lachen. Hij gaf me het gevoel me te accepteren zoals ik ben. Ik hoefde bij hem niet bang te zijn om mezelf te zijn. Hij is niet geweldig geschoold, maar ontwikkeld. Hij is heel handig en kan over veel met me praten. Wanneer ik ongerust was, wist hij me tot rust te brengen. Ik vind hem heel erg flexibel. Ik raakte niet verliefd hoor, maar had heel veel respect en bewondering voor hem en voor de manier zoals hij zaken aanpakte en bekeek. Hij heeft ook bepaalde negatieve dingen, die ik niet zal aanhalen. Ik verlies ze niet uit mijn oog, maar focus mij op de positieve dingen van hem.
Ik benadruk de positieve zijde van hem en bedank hem, wanneer hij weer iets voor me heeft gedaan, hoe klein dan ook. Ik voel me gewoon veilig bij hem. Hij kan me zo omhelzen en ik vergeet de wereld. Hij kan gewoon naar me kijken en zeggen dat hij van me houdt. In het begin was het moeilijk te geloven. Maar het kwam er zo oprecht uit, dat ik het geloofde. Het was gewoon een goed gevoel en ik begon weer te geloven in de liefde.
“Ik heb zoveel pijn, kan iemand mij aub helpen?” Karan uit Suriname zoekt hulp
Maar helaas, het dreigt mis te gaan. Ik voel het. Mijn grootste “probleem” is, dat ik niet makkelijk in een relatie stap, ik red het namelijk best wel in mijn eentje. Maar als ik voor iemand kies, dan is hij het en hij alleen. Dan telt geen andere man. Het is niet zo dat ik perse met omgang moet hebben. Op deze leeftijd, zoek ik als vrouw naar andere dingen. Geborgenheid, een luisterend oor, iemand met wie ik leuke dingen kan doen, iemand op wie ik terug kan vallen, wanneer het nodig is. Kortom, ik probeer altijd al het beste van te maken. Ik weet niet nu niet wat te doen. Na bijna 2 jaar, dacht ik, deze is het. Ik probeer het. Echt. Ik voel me machteloos. Ik ben kapot verdrietig en ik kan er niet zo goed mee omgaan. Waarom doen wij mensen elkaar pijn en verdriet? Ik zal nooit bewust ervoor kiezen iemand te pijnigen.
Misschien ben ik inderdaad “dom”. Misschien ben ik te goed gelovig. Ik geloof simpelweg, dat er nog goede mensen zijn en zeer zeker goede mannen. Ik snap maar niet, wat er mis is. Misschien maakt mijn zelfverzekerheid en het feit dat ik vrij onafhankelijk ben mannen onzeker. Misschien moet ik nou eindelijk anders gaan denken en kiezen voor iemand die mij stabiliteit en zekerheid kan bieden. Met name in het materiële en het financiële. Maar zo ben ik niet. Als ik dat wilde, dan had ik daarvoor gekozen, want ook die mannen zaten achter mij aan. Misschien, misschien, misschien, ik weet het niet. Wat ik nu weet, is dat ik heel erg verdrietig ben en ik weet niet hoe ik dit keer erover heen zal komen. Als mens kan je sterk zijn, maar op gegeven moment wordt alles teveel en zie je het bos door de bomen niet meer.
P.S. Wil je ook advies over je privéleven? Stuur ons jouw verhaal en we publiceren het gratis voor je! Je mag het ook appen naar +31685421200
** U kunt hieronder reageren op dit verhaal!
Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd. Let op: Soms worden de verhalen door ons herschreven om het lezen voor onze bezoekers makkelijker te maken. Dit verhaal hoefde NIET herschreven te worden.