“Ik heb hem alleen in bad gelaten en nu is hij er niet meer”

Mijn zoontje is dood en mijn man geeft mij de schuld.

Jolanda, heeft een emotionele periode achter de rug. Haar zoontje is verdronken en ze zegt dat het haar schuld is. Zij had het kunnen voorkomen.

Haar man geeft haar ook de schuld en hij kan het haar maar niet vergeven. Hij wil het wel maar hij kan het niet. Hij is boos. Op haar en op hun dochtertje. Want zij zou op hem passen. Jolanda wil graag haar verhaal met jullie delen. Ook om jullie te waarschuwen: Een ongelukje zit in een klein hoekje. Lees haar verhaal en geef het door aan een ieder. Sterkte Jolanda. Hopelijk neem je de juiste beslissing.

Hallo FamilieNieuws. Ik ben ten einde raad en probeer gewoon mijn hart te luchten bij jullie. Ik kan gewoon niet verder leven op een manier dat me gelukkig maakt. Mijn zoontje is namelijk dood en het is mijn schuld. Ik wil ook dat mensen weten dat ze altijd goed op hun kind moeten letten.

Ongeluk

Denk niet van ach het komt wel goed, want soms komt het echt nooit meer goed. Een ongeluk zit soms in een klein hoekje. Je kunt de tijd dan niet meer terugdraaien. Geloof me, ik heb God gesmeekt om de tijd terug te draaien.

We zijn een Surinaams gezin en we wonen in Amsterdam. Mijn man en ik en we hebben nog een dochter van 12 jaar. Ons zoontje was 4 jaar toen het gebeurde en het is nu 3 jaargelden. Het lijkt voor mij nog als de dag van gisteren. Elke keer al ik slaap denk ik eraan, en ook als ik wakker ben eigenlijk. Eigenlijk altijd. Hoe kom ik hier vanaf?

Ik zal niet teveel in details treden want ik wil niet herkend worden. Maar mijn zoontje was in bad en ik dacht dat zijn zus bij hem was, ik was tegelijkertijd aan het koken. Toen ik opkeek zag ik mijn dochter voor de televisie en ja. Jullie kunnen je voorstellen in wat voor nachtmerrie we toen zijn terecht gekomen.

Geen kinderen meer

Ik heb zoveel dingen fout gedaan die dag en ik weet het gewoon. Het is ook echt allemaal mijn schuld. De eerste periode ben ik zelfs door de politie als een verdachte behandeld. Maar dat kwam merendeel door mijn man.

Hij heeft ze gezegd dat ik geen kinderen meer wilde. En dat ik daarom misschien van hem af wilde. Hij heeft hier later wel zijn excuses voor aangeboden. En hij bedoelde het niet zo. Het was uit boosheid. Ik heb hem dat wel vergeven.

Ja, ik weet dat ik niet zo blij was met mijn zwangerschap en dat ik overwogen heb om het weg te halen, maar dat kwam eigenlijk door de relatie die ik toen had met mijn man. Net voor de zwangerschap kwam ik erachter dat hij een vriendinnetje had. Ik wilde eigenlijk bij hem weg. En was om die reden niet blij met de zwangerschap.
Maar uiteindelijk was ik harstikke blij. Juist heeft die zwangerschap onze relatie toen verbeterd. Ik heb ervan genoten. Ook van mijn zoontje. Natuurlijk was het niet altijd koeken ei, maar nooit en nooit had ik spijt van hem. Het deed me daarom ook zoveel pijn dat mijn man dat aan de politie heeft gezegd. Hij heeft wel vaker naar mijn hoofd gegooid. Dat het mijn schuld was dat hij dood was.

Ook onze dochter heeft hij een paar keer flink beschuldigd. Maar dat is niet eerlijk. Ze was 9 jaar. Haar valt niets te blamen. Het is mijn schuld. Ik weet dat het mijn schuld was. Mijn man en ik zijn een half jaar na de dood van ons kind uit elkaar gegaan. We hadden tijd apart nodig en hij was alleen maar boos en verdrietig en wilde zijn verdriet niet met ons delen.

FamilieNieuws winkel:
Wil jij een pruik kopen, of heb je weave banen nodig? Je kunt 24 uur per dag online shoppen bij Aliexpres. Check hier de volledige collectie bij Aliexpress Nederland. Of klik op onderstaande pruik en koop hem direct.
Ik had niemand om mijn verdriet te delen en toen ben ik heel close geworden met een collega. Mijn man was ook weer aan de vrouw. Dat heeft allemaal een jaar geduurd. En toen kwamen we erachter dat we beiden vluchtte. Dat was niet goed. We hebben toen veel steun gehad aan slachtoffer hulp.. Ook voor onze dochter. Het leek goed te gaan.

Maar nu sinds een paar maanden gaat het weer helemaal mis.

Het begon nadat ik een gesprek oppikte met mijn man en een andere vrouw. Hij wist niet dat ik thuis was. Ik hoorde haar tegen hem zeggen dat ze mij nooit zou vergeven omdat ik de jongen had vermoord. Ik vond het heel erg want tot nu toe hadden we nooit het woord moord in ons mond gehad. We hadden het wel over schuld, maar moord nooit. Ik bleef luisteren en ik heb hem haar nooit horen corrigeren. Uiteindelijk bemoeide ik me in het gesprek. En vertelde die vrouw dat ze nooit meer moest bellen anders zou die moordenaar haar vermoorden.

Mijn man is toen zo boos geworden en alles is weer geëscaleerd. Het blijkt dat hij me toch niet helemaal heeft vergeven. Hij kan niet naar me kijken zonder me te zien als de vrouw die zijn zoontje heeft doodgemaakt. Hij probeert wel, maar hij kan het niet. Hij zocht vaker steun bij andere vrouwen en mensen. Om zijn hart te luchten. Hij lacht naar mij maar eigenlijk wil hij huilen. Hij is boos. Heel boos van binnen en ook op onze dochter. Hij wil wel bij ons blijven en het proberen maar hij kan het gewoon niet.

Hij is wel thuis nu. Maar we hebben absoluut niets aan hem. Ik zie die blik in zijn ogen als hij thuis komt. Ik kan ook niet boos op hem zijn, hij heeft zoveel verdriet om de dood van ons zoontje.

Door de corona is er zoveel spanning hier in huis. Ik slaap bij onze dochter. We praten er niet over maar ze voelt het. Soms huilt ze in haar slaap. Ik huil samen met haar. Het is echt heel erg. Ik mis mijn zoontje. Ik ben zo boos op mezelf. Ik kan het mijn man niet kwalijk nemen want hij heeft gelijk. Het is echt mijn schuld.
Maar wat nu? Ik moet verder. Ik heb nog een kind. We hebben samen nog een kind. Ze is 12 jaar. Ik heb haar gevraagd om samen met mij weg te gaan. Weg uit Nederland. Lekker wonen in Frankrijk of Italië en daar opnieuw beginnen. Maar dat wil ze niet. Ze gaat straks naar de middelbare. Het zou perfect zijn. Maar geloof het of niet ze wil haar broertje niet achterlaten zegt ze. En papa ook niet.

Hij wil niet meer

Ik heb weer gesprekken gepland met een deskundige, voor ons beiden. Zonder mijn man. Hij wil niet meer.
Het leven is echt helemaal niet leuk meer. We hebben zoveel verdriet. Wij alle drie. Ons leven is voorbij. En dat is allemaal mijn schuld.

Ik schrijf niet om begrip te krijgen. Ik ben niet zielig en ik ga ook geen gekke dingen doen. Ik ws gewoon fout. Dat heb ik geaccepteerd. Ik weet dat ik het mezelf nooit ga vergeven, en dat is proma. Ik neem het mee mijn dood in. Maar ik wilde gewoon mijn verhaal vertellen. Ook om anderen te waarschuwen: Maak niet de fout die ik heb gemaakt.

3 jaar

Straks is het precies drie jaar geleden en we moeten een besluit nemen. We moeten de knoop doorhakken en uit elkaar gaan. Ik weet dat ik alleen verder zal moeten gaan met mijn meisje. Maar het is wel heel erg moeilijk. Het liefst laat ik alles achter. Maar ze wil dat niet. Maar ik moet weg ver weg van deze ellende. Opnieuw beginnen zonder mijn zoon, maar ook zonder mijn man. Ik ben hem eigenlijk 3 jaar geleden al kwijt geraakt.\

Hij gaat me dit nooit van zijn leven vergeven. En ik kan het hem niet kwalijk nemen. Het is mijn schuld. Ik ga ermee moeten leven. En dat ga ik ook doen, ik weet alleen niet zo goed hoe.

Mensen die me kennen en zien. Hebben geen idee dat ik aan het struggelen ben. Ik loop en ik lach, maar van binnen ga ik kapot. Erover schrijven heeft me wel geholpen. Daarvoor bednk ik jullie alvast familieNieuws. En ik bedank de lezers voor het leven van mijn verhaal. Het komt wel goed allemaal, tijd heelt alle wonden..dat zeggen ze.

FamilieNieuws Shoppen:
Boeken over Suriname bij BOL.com? Ga jij binnenkort op vakantie naar Suriname? En weet je niet wat je moet doen tijdens de lange vlucht? Of wil je gewoon meer lezen over het mooie land. Koop dan een leuk boek. BOL.com heeft alles! De winkels zijn helaas nog gesloten in Nederland. Maar Bol.com is gelukkig altijd open. Je kunt de hele dag en nacht online shoppen. Bekijk hun mooie en uitgebreide collectie met boeken over Suriname. Of bekijk onderstaande boeken. Bestel ze vandaag dan kun je morgen al beginnen met lezen: