Ik wil mijn schoonmoeder uit mijn huis – anoniem Amsterdam

Mijn schoonmoeder maakt me gek

Dat schrijft Christy ons. Haar schoonmoeder uit Paramaribo zit nu al maanden bij hun in Amsterdam en ze wordt er gek van Ze kon het altijd goed met haar vinden maar nu zit ze opgescheept met een bemoeizuchtige en saggerijnige vrouw die over alles klaagt.

Haar man is een moederskindje en die wil het liefst dat zijn moeder nooit meer weggaat. Hij is bang dat ze in Suriname doodgaat door corona. Wat moet Christy hier nu mee? Toch eisen dat haar schoonmoeder terug naar Suriname gaat? Of moet ze niet zo gemeen zijn? Lees haar verhaal. Snappen jullie haar wel een beetje of moet ze iets meer begrip hebben voor haar man en schoonmoeder? Wat zouden jullie doen? Of komt dit allemaal door die ‘rotcorona’

Ik woon in Amsterdam

Hallo FamilieNieuws. Ik ga jullie schrijven, maar ik weet zeker dat veel mensen boos op me worden. Maar kunt u ze uitleggen dat ik nooit maar dan ook nooit boos ben geweest op mijn schoonmoeder of mijn schoonfamilie. Ik heb ze altijd op handen en voeten gedragen. Ik heb altijd respect gehad. Ik deed echt alles voor ze en ik wil nog steeds alles voor ze doen. Maar nu ga ik eraan en als het zo doorgaat gaat mijn huwelijk er ook aan. Daarom vraag ik jullie om advies

Ik ben getrouwd met een moederkindje Djaryl. Echt een moederkindje, maar ik vond het altijd heel schattig. We zijn 3 jaar getrouwd. 4 jaar samen en we willen wel kinderen. We hebben ze helaas nog niet. Ik ben 29 jaar en Djaryl is 32. Zijn moeder woonde ook altijd hier dicht bij ons in Amsterdam maar ze is toevallig vorig jaar naar Paramaribo verhuisd. Zijn zus is een paar jaar eerder verhuisd. Ze hebben een huis samen. Djaryl zijn hart was gebroken. Maar door Skype en internet ging het wel. We waren in december voor langere tijd in Su.

Vanwege het coronavirus

Maar nu komt het. Door Covid is zijn moeder naar Nederland gekomen in mei. Zij wilde niet maar Djaryl en haar dochter in Suriname vonden het beter. Ze is wat ouder en de zorg in Suriname is natuurlijk ook niet zo best en ze heeft gelukkig alles hier behouden. Behalve haar huis. Ze heeft haar huis in Suriname. Ze heeft een dochter daar en Djaryl is hier in Nederland. Dus uiteraard is ze bij ons komen wonen. Ik was het ermee eens. En we waren toen ook zo angstig door die nieuwe ziekte.

Dus geen probleem. Ik kan het heel goed vinden met mijn schoonmoeder. In december waren we 8 weken op vakantie bij haar in Paramaribo. We zijn gewend bij elkaar te zijn. Zoals ik al zei Djaryl en zijn moeder zijn bisonkit. Du ik ben echt wel gewend aan haar. Maar ze heeft altijd haar eigen leven gehad.

Ze wilde zelf naar huis

Oke, dat was in mei. Sinds Augustus, ging het een beetje beter met Suriname. Ik weet niet precies wanneer maar toen wilde mijn schoonmoeder al naar huis. Dus naar Suriname. Maar mijn man wil dat niet. Ik vond het ook een beetje riskant, dus  dacht ook van laat ze maar blijven. Al vond ik het wel een beetje te veel al.

En sinds mijn schoonmoeder eigenlijk naar huis wilde is ze ook heel erg vervelend geworden. Ze begint zich overal mee te bemoeien. Ze klaagt als ik op straat ga. Ze klaagt over het eten. Ze voelt zich gewoon niet prettig meer. Ik snap dat wel. Ze verlangt ook naar haar huis en naar de zon. Maar ik ben degene die de hele tijd tegen haar aan moet kijken. Ik werk thuis. Djaryl werkt vaak ‘s nachts. Op de dag slaapt hij. Ik ben dus eigenlijk de hele dag alleen met zijn moeder beneden. Ik word letterlijk gek van haar!

Ze is veranderd in een vrouw die lekker op pad ging en der eigen dingen deed in een oude vrouw die de hele tijd op mij aan het letten is. Doordat zij op ons kantoor slaapt, ben ik genoodzaakt in de huiskamer te werken. Daar is zij ook de hele dag. En ik ben het zat!

Ik schaam me

Ik vind het heel erg vervelend dat is zo moet praten over mijn schoonmoeder. Ik schaam me ook een beetje. Ze is zeker geen slecht mens hoor. Ik zeg ook niets tegen haar hoor, ik hou me in en probeer altijd beleefd te blijven.  Ik praat wel met Djaryl en hij vindt mij juist slecht. Hij zegt steeds van als het mijn moeder was dan zou hij het ook doen, en hij kan zijn moeder toch niet laten doodgaan in Suriname.

Covid in Suriname

Ach, zo erg is het helemaal niet daar. Nederland is veel erger vind ik. In Suriname zijn er lang niet zoveel besmettingen en doden dan hier. Ik hou alles elke dag bij. En bovendien woont zijn moeder daar samen met zijn zus. Ze is helemaal niet alleen daar. En dan komt nog erbij dat mijn schoonmoeder zelf ook graag naar Suriname wil. Maar ze luistert naar haar zoon. Hij maakt haar ook bang door steeds te zeggen dat ze daar dood zal gaan.

De situatie bij ons in huis is nu dit: Ik ben de hele dag geïrriteerd. Mijn schoonmoeder loopt de hele tijd te klagen over van alles en nog wat en Djaryl zie ik bijna nooit en als ik hem zie is hij alleen maar met zijn moeder bezig. Ze vraagt ontzettend veel aandacht. Ze zit alleen maar te zitten en te letten op wat ik allemaal verkeerd doe. Echt om gek te worden. Plus ik moet me inhouden want dat respect heb ik wel voor haar. En Djaryl zou nooit accepteren dat ik een brutale mond opzet tegen zijn moeder. En ik weet diep in mijn hart dat we alle drie frustreren door de situatie. Niemand van ons kan er iets aan doen. Het komt door die ROTcorona.

Hier wonen

Ik vind het jammer want we hadden echt een goede en leuke band, maar daar is helemaal niets meer van over. Ik vraag me af wat ik nu moet doen. Ik zou het natuurlijk niet leuk vinden al ze naar Su gaat en daar ziek gaat worden, maar is de kans dan aanwezig? Zo erg is het toch niet met het coronavirus in Suriname? Ik ben ook bang dat Djaryl gewoon helemaal niet wil dat zijn moeder terug gaat naar Suriname. Hij wil gewoon dat ze weer hier gaat wonen.

Ik vind dat prima maar dan moet ze weer een eigen huis gaan zoeken. Ze kan onmogelijk hier bij ons komen wonen. Maar hoe krijg je die zo snel? En ze gaat het ook niet doen want ze wil naar Suriname. Na, de corona zegt Djaryl. Maar er is helemaal geen ‘na de corona’.

Zwanger

Ik moet er niet aan denken dat ik straks zwanger ben en zij is hier is om me van alles uit te leggen en te vertellen. Ik kan dan echt niet vrij genieten van mijn zwangerschap als ik de hele tijd tegenover een saggerijnige schoonmoeder moet zitten. Kijk als ik naar het werk kon dan was ik op de dag weg. De aankomende jaren blijven we vermoedelijk thuiswerken zegt mijn baas. Maar ik zit echt 24/7 met haar op mijn lip. Waarschijnlijk zou ik mijn eigen moeder ook zat zijn hoor. Ik ben alles gewoon zat. Die hele corona, die sleur. Alles is zo saai. Hebben jullie er ook last van?

Mijn vraag aan jullie. Hoe kan ik dit aanpakken? Ik wil absoluut niet overkomen als een gemene schoondochter. Ik hou van mijn schoonmoeder. Maar ik wil gewoon mijn privacy terug. Het is nu al 6 maanden dat ze hier is, en het is echt niet zo leuk meer. En mijn huwelijk is ook echt helemaal niet zo leuk meer. Hoe kan ik dit oplossen zonder dat ik de relatie met mijn schoonmoeder helemaal verpest of dat ik mijn man kwijtraak. Want als hij moet kiezen tussen mij en zijn moeder dan kiest hij 100% voor mijn moeder.

Ik vind gewoon dat corona alles heeft afgepakt. Maar ik wil echt mijn privacy terug, mijn huisje en mijn vrijheid. Mijn schoonmoeder moet weg. Jullie mogen boos op me worden, en de mensen die meelezen en me (her)kennen mogen ook boos op me worden maar ik heb recht op mijn eigen leven. Dus sorry. Misschien gaat niemand me snappen FamilieNieuws maar tenminste heb ik het nu op papier gezet. Ik zie het wel. Toch bedankt iedereen voor jullie advies. Groetjes van Christy

P.S. Wil je ook advies over je privéleven? Stuur ons jouw anonieme verhaal en we publiceren het gratis voor je! Je mag het ook appen naar +31685421200

** U kunt hieronder reageren op dit anonieme verhaal!
Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd. Let op: Soms worden de verhalen door ons herschreven om het lezen voor onze bezoekers makkelijker te maken.