Mijn vriend is dood en mijn schoonfamilie heeft me bedrogen – anoniem Nederland

Je krijgt tranen in je ogen tijdens het lezen van het verhaal van Martha uit Nederland. Ze is pas 24 jaar maar je voelt haar verdriet. Haar grote liefde werd ziek. Ze zijn samen voor hulp vertrokken naar Suriname. Hij is in Paramaribo overleden. Wat zijn familie haar allemaal heeft aangedaan is hartverscheurend. Lees haar verhaal. Ze vraagt zich af of ze iets fout heeft gedaan want ze begrijpt er niets van. Hoe kan ze dit verwerken? Weten jullie het?

Begraven in Suriname

Hallo FamilieNieuws, ik ben Martha en ik ben nog steeds helemaal in de rouw. Mijn vriend is nu ongeveer een maand geleden begraven in Suriname. Ik ben inmiddels weer terug gevlogen naar Nederland en ik voel me helemaal niet goed erover. De zaken zijn helemaal niet goed afgehandeld en ik wil graag mijn verhaal aan jullie vertellen

Mijn vriend Reon is overleden. Ik was 3 jaar met hem. Mijn grote liefde. Het afgelopen half jaar heb ik gelopen en gelopen met hem, we zijn uiteindelijk naar Suriname gegaan om hulp te zoeken, gewoon tijdens die hele covid het was echt een hele zware tijd. Uiteindelijk is hij in Suriname overleden. Hij is ook daar begraven. De artsen in Nederland konden niets voor hem doen, ze wisten niet wat hij had. Het leek op kanker maar zeker wisten ze het niet. Een lang verhaal. Hij zou wel behandeld worden, maar zijn familie vond dat hij naar Suriname moest. Ik woonde bij Reon in huis. Bij Reon en zijn broer. Maar zijn broer was er eigenlijk nooit. Maar het was hun huis samen, een huurwoning hoor, geen koop. Ik woonde er niet officieel maar alles van me was wel daar, Ik heb geen huis. Ik ben vanuit mijn moeder bij Reon ingetrokken.

Ik ben trouwen 24 jaar en Reon is net 30 geworden. Veel te jong om te overlijden. Maar goed. Dus het laatste half jaar. Was zijn broer bijna nooit in huis. Ik was er als Reon ziek was, naar het ziekenhuis moest . Soms ging het zo slecht met hem dat ik hem persoonlijk moest voeden en baden.. Dat deed ik voor hem en dat vind ik normaal. Hij is mijn liefde. En dat zal hij blijven. Hij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben. Reon hield ontzettend van me, en daar is het probleem voor de familie.

Dit heb ik achteraf gehoord hoor: Die mensen hebben gezegd dat ik naar en Haïtiaan ben gegaan om Reon te kroien. Maar het is niet gelukt en hij is dood gegaan. Dus die schoonfamilie gelooft dat ik hem heb doodgemakt met die kroi. Als eerste weet ik bij God niet hoe ik aan een Haïtiaan moet komen en ten tweede die mensen zijn niet goed? Ze zijn jaloers omdat hij zoveel van me hield.

Geen familie in Nederland

Tijdens onze relatie had ik niet zoveel last van die familie. Alleen een broer en zus wonen hier in Nederland. Ja, die zus houdt niet van me, maar boeiend, dat boeide me niet Als ze me niet wil groeten dan hoeft het niet. Ik heb die mensen nooit verboden om Reon op te zoeken. Nooit. Ik zweer het jullie. Ik heb ze 1 keer, echt 1 keer gezegd dat hij sliep. En of ze een andere dag terug wilden komen. Die zus en een nicht stonden toen voor de deur. Een half uurtje later is zijn broer thuis gekomen om ze binnen te laten. Ze vroegen me toen of ze even alleen met hem konden zijn. Ik liet ze maar. Ik ben toen die avond bij mijn moeder gaan slapen. Ik was ook zo moe.

Toen ik de volgende dag terug kwam rook ik aan de kamer en badkamer dat ze bepaalde rituelen hebben gedaan. Ik vond het ook niet erg hoor. Het ging niet goed met haar broertje dus ze mogen best alles proberen. Ik geloof niet echt erin, maar respecteer de familie wel. En Reon deed zelf ook af en toe zijn dingen. Maar het zou netter zijn om het met mij te overleggen, gewoon bespreken. Ik ben zijn levenspartner. Ik zou ze niet weigeren, en Reon is een grote man, hij bepaalt nog altijd zelf. Want later hoorde ik ook dat ze gezegd hebben dat ik niet wilde dat ze hem gingen baden. Ik bepaal dat toch niet? Hij was die avond moe, maar gewoon bij. Hij heeft het niet geweigerd. Dus prima. Wie ben ik dan?

Of het nu kwam door dat ding wat ze hebben gedaan, dat wil ik niet zeggen maar Reon ging snel achteruit. De dokter heeft gezegd dat ze zouden beginnen met Chemo, maar ze moesten nog en aantal testen doen. Reon heeft dat weekend met me gesproken en me gevraagd om mee te gaan naar Suriname. Zijn besluit was al genomen. Het was meer een kwestie van: ga je mee of niet? Zijn moeder zou hem beter maken. Ik kon niet weigeren dat was wat hij wilde. Ik heb er nu wel tot in mijn tenen spijt van. We moesten nooit gaan.

Ik was al met ziekteverlof dus we vertrokken een paar dagen later hals over kop. We konden meevliegen. Naar Suriname. Iemand heeft het vanuit daar snel voor ons in orde gemaakt. Dus we zijn meteen gegaan. En Reon was wel zwak maar niet zodanig dat hij ziek overkwam. En het vliegen ging goed. Ik was zelfs blij, het leek alsof die trip naar Suriname hem juist power gaf. Ik was ook blij om zijn familie daar te zien, en ze leken ook blij met mij.  Ik verbleef bij ze.

Ze deden hun dingen, maar bij geen van de rituelen was ik betrokken. Bij geen 1 van ze. En in het begin had ik er geen problemen mee Reon, leek echt blij. Hij leek echt op te knappen. Dus ik was ook blij.  Maar toen het weer heel slecht ging, ging ik wel protesteren. En toen kreeg ik die familie van hem op mijn dak. Ik ben met ruzie uit het huis gegaan/gezet.

Snel overleden

Alles ging heel snel. Jullie moeten je voorstellen dat ik in totaal maar een maandje in Suriname ben geweest dus na ongeveer 3 weken is Reon overleden in Paramaribo en 10 dagen later zat ik alweer in het vliegtuig naar Amsterdam. Zonder mijn liefde. Met niets.

Lees ook: Mijn man is al 3 jaar dood, ik kan niet met andere mannen naar bed – anoniem Paramaribo

Ik heb hier een heel slecht gevoel over. Allereerst de uitvaart. De familie heeft mij nergens bij betrokken. Nee, eerst even over zijn overlijden. Reon is in het ziekenhuis in Paramaribo overleden. Zonder mij. Het ziekenhuis heeft zijn zus in Suriname gebeld. Zij is met moeder naar het ziekenhuis gegaan. Moeder en zus mochten uren bij hem. Toen ze zagen dat hij het niet zou redden hebben ze alle broers en zussen gebeld. Het was moeilijk ivm covid, dat hebben ze me later gezegd. Maar waarom mocht wel een achternicht erbij en ik als partner niet? En ik was niet eens op de hoogte. Pas de volgende dag toen ik ze zag gaven ze me het slechte nieuws. Hij was al op ijs!

Uren dood

Hij was al uren dood en de familie was gewoon de hele dag bij hem. Ik wist wel dat hij naar het ziekenhuis was gegaan voor onderzoeken. Mij werd verteld dat ik niet naar het ziekenhuis mocht ivm covid. Hij was uiteindelijk maar 2 dagen in het ziekenhuis. En bijna 1 hele dag samen met zijn familie. Maar zonder mij. Hoe moet het voor hem geweest zijn zonder mij. Misschien heeft hij wel steeds naar mij gevraagd? Ik weet niets. (Misschien als een zuster mijn verhaal herkent kan ze contact maken met FamilieNieuws)

De begrafenis. Zijn familie heeft alles alles geregelde. Ik had nog toegang tot Reon zijn geld ( pasjes) en heb alles wel betaald.  Alles alles alles heeft hijzelf betaald. Ook al die rituelen voor zijn dood. Alles. Ook onze tickets. En mijn hotel ook. Sommige dingen voor de begrafenis vond ik een beetje overdreven. Maar er was geld. Geen probleem.

Speciale blauwe kleding

Ik sprak veel met mijn moeder in Nederland en ze zei me dat ik ze moest laten en dat ik alles op mijn manier moest verwerken. Liever zonder ruzie of wrok. Dus ik bleef rustig. Dit was heel erg voor mij:  De naaste familie had kleding gemaakt in een speciale blauwe stof. Niet voor mij. Ik huil nu ik dit opschrijf. Mijn lieverd met wie ik lief en leed deelde. Ik heb net op tijd een stoel voorin kunnen bemachtigen tijdens de uitvaart. En ik mocht naast de uitvaarder in de auto met de kist rijden. Hij was de enige die een beetje aan mij dacht. Ook omdat ik alles betaalde en contact persoon was. Hij had ook medelijden met me. Hij noemde uit zichzelf mijn naam tijdens de gesprekken. Dat deed me wel goed. Ik heb zelf niet gesproken. Het was vreselijk. En ik had niemand daar.

Ik ben 2 dagen na de uitvaart weggegaan. Misschien mijn fout, maar ik heb de familie niets gezegd en ben weggegaan. Voordat ik wegreed ben ik naar het graf geweest van Reon en heb gehuild. Voor het eerst in mijn leven heb ik zo een pijn gehad. Alsof alles in 1 keer eruit kwam. Maanden moest ik sterk blijven voor hem. Ik heb zoveel moeten incasseren. Maar deze man, hield zoveel van mij. Het was niet erg. Maar nu stond ik daar. Ik zag dat de familie hun namen gekerfd had in het cement of beton van het graf. Nergens zag ik mijn naam. Of iets van mij. Het voelde zo eenzaam. Ik heb toen een stukje van het zand rondom zijn graf genomen en meegenomen. Geen idee waarom. Gewoon omdat ik iets van hem mee wilde nemen. Alles van Reon is bij zijn moeder gebleven. Ook zijn persoonlijke papieren en documenten. Ik heb ze niet teruggevraagd.

Het vliegtuig naar Nederland

In het vliegtuig naar Nederland heb ik ook alleen maar gehuid. Ik ben rechtsreeks naar mijn moeder gegaan. En toen ik twee dagen later gebeld werd door zijn broer om mijn spullen op te halen uit het huis had ik het echt niet meer. Ik stortte letterlijk in. Mijn moeder en een vriendin zijn voor me gegaan. Ik kon het niet opbrengen. En weet je dat ik niet meer in zijn bankaccount kan gaan. Niet online en zijn pasje is ook geblokkeerd. Niet dat ik zijn geld wilde nemen, maar ik wilde het checken. Ik ben bij de bank gegaan. Hij was al als overledene gemeld.

Ik lig nu al een week in bed. Vandaag gaat het een klein beetje. Daarom besloot ik jullie te schrijven. Wat vinden jullie hier nu van? Ik weet dat we gewoon vriend en vriendin waren. Ik weet dat ik bij hun in huis logeerde en dat het niet mijn huis is, maar ik heb wel heel veel huishoudelijke spullen daar. De auto die ik reed was op Reon zijn naam. Daar kan ik naar fluiten. In die tassen zaten alleen mijn kleding en schoenen. Waar zijn mijn andere spullen dan? Ik kan me niet voorstellen dat een mens zo gemeen kan zijn.  Ik heb toch niets verkeerds gedan? Het enige dat ik me kan bedenken is dat ik tegen zijn zus en nicht heb gezegd dat hij te moe was voor bezoek.

De familie geeft mij de schuld van zijn dood. Van zijn ziekte. Ik ben de reden waarom die wassies in Suriname niet goed zijn verlopen, ik ben de schuld van alles. Ze zeggen dat alles mijn schuld is. Maar ik ben juist niet de schuldige. Want ik weet 100% zeker dat hij niet dood zou gaan als we naar de artsen in Nederland hadden geluisterd. Maar ik leg me erbij neer want Reon wilde zelf naar Suriname.

Het doet me zoveel pijn dit. Ik voel gewoon dat er een gat is in mijn hart. Ik blijf achter met helemaal niets. Ja, foto’s, voice notes en een heleboel mooie herinneren. Maar het gaat een tijdje duren voordat ik dit kan verwerken. Ik heb dit gewoon niet verdiend. Ik had een hele fijne relatie en tot op het laatst heb ik alles gedaan voor hem. Behalve de allerlaatste dag. Ik denk niet dat ik dat ooit ga kunnen verwerken. Het voelt als ze me hebben bedrogen. Mij opzettelijk hebben pijn gedaan. Hoe slecht ben je dan?

Hij komt nooit meer terug

Ik hoef geen dankje wel van die familie, maar echt ik verdien dit niet. Nee toch? Kunnen jullie mij misschien zeggen wat ik anders had moeten doen? Wat had ik moeten doen? En wat moet ik nu doen? Ik kan niets doen? Reon komt toch nooit meer terug.

P.S. Wil je ook advies over je privéleven? Stuur ons jouw anonieme verhaal en we publiceren het gratis voor je! Je mag het ook appen naar +31685421200

** U kunt hieronder reageren op dit anonieme verhaal!
Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd. Let op: Soms worden de verhalen door ons herschreven om het lezen voor onze bezoekers makkelijker te maken.