Goedendag aan alle mensen die mijn brief lezen. Ik ben Lorette en ik woon in Suriname. Ik heb altijd hier gewoond en ben nooit weggeweest. Nooit gewild ook.
Ik leef heel gelukkig in Suriname. Het grootste gedeelte van mijn familie woont in Nederland en Suriname. Eigenlijk al mijn broers en zusters. Ze komen vaker hier in Suriname. Ik mis ze ook wel. Maar toch heb ik nooit de behoefte gehad om ze op te zoeken. Tot nu toe,
Een paar jaar geleden kwam ik Harold tegen. Een Hindoestaanse gescheiden heer. In het begin was het gewoon een vakantie liefde. Ik had geen relatie dus ik genoot wel van de tripjes van Harold naar Suriname. Als hij er niet was waren we uren lang aan de telefoon en zo hebben we een leuke relatie opgebouwd. We kennen elkaar door en door. Maar beiden zagen we geen toekomst in onze relatie. Hij woont daar en ik hier. En dat zou in principe nooit veranderen.
Hier op vakantie
Harold is nu 3 maanden hier. Hij was hier voor de ziekte en het overlijden van zijn zus. Hij heeft verengd en verlengd en verlengd. Om zijn familie te helpen. Maar stiekem ook om bij mij te zijn. In deze drie maanden is Harold meer geworden dan een vakantieliefde. Ik ben echt van hem gaan houden.
Hij heeft mij gevraagd om met hem mee te gaan naar Nederland. Ik ben bang. Ik ben helemaal nooit geweest. Ik hoor veel verhalen over Nederland. Good en slecht. Maar dat het geen paradijs is, dat is duidelijk.
Ondanks de best wel moeilijke situatie in Suriname gaat het redelijk goed met mij. Ik heb een baan die redelijk goed betaald is en ik heb gelukkig mijn eigen huis. Weliswaar ons ouderlijk huis maar hier kan ik zonder problemen in wonen. Een paar jaar geleden hebben we het met zijn allen opgeknapt dus ik woon in een mooi huis in een redelijk goede buurt. Zoals ik al heb gezegd. Ik mag helemaal niet klagen. Ik kan hier sterven in Suriname.
Zo ongeveer 4 jaar ben ik alleen maar met Harold, dus ik heb helemaal niemand in Suriname. Ik ben 36 jaar en ik begin nu wel te verlangen naar een gezinsleven. Samen met iemand en eventueel ook kinderen. Maar dat is geen must. Maar nu ik zo intensief met Harold ben vind ik het wel een fijn idee om echt samen met hem te zijn En iets op te bouwen.
Ik zou de relatie met Harold laten uitbloeien maar nu hij hier is wegens het overlijden van zijn zus hebben we het wel heel eg leuk samen. Onze relatie is leuk en spannend. Ik krijg de kriebels. Zelfs nu is schrijf krijg ik het warm van de gedachte aan Harold. Hij is echt een hele leuke man maar wat nu?
Hij heeft het duidelijk gemaakt dat hij niet in Suriname komt wonen. Hij moet volgende maand weer aan het werk na zijn lange verlof. Hij heeft ook twee oudere kinderen in Nederland en een oude moeder. Dus dat hij hier bij mij komt wonen is geen optie.
Ik heb juist bijna iedereen in Nederland. Die zijn dolblij dat ik misschien naar Nederland kom. Het probleem is wel dat ik Surinaamse ben. Uit principe wil ik niet met Harold trouwen. Zo ver wil ik ook niet gaan. Ik wil eerst kijken hoe onze relatie gaat lopen. Mijn familie zou mij eventueel kunnen helpen om in ieder geval eerst een half jaartje op vakantie te komen. Dat ga ik eerst doen.
Alles opzeggen
Maar dat betekent dat ik mijn baan moet opgeven, (onbetaald verlof is niet mogelijk) dat ik iemand moet zoeken om in het huis te wonen. Mijn auto moet verkopen en zoveel dingen die ik moet doen. Alleen maar om te kijken of de liefde het waard is. Dat weet ik nu natuurlijk niet.
Ik heb Harold vorige week toegezegd dat ik het wel wil proberen. Hij is ineens zoveel zaken gaan regelen. Afspraak maken met de ambassade heen en weer bellen met Nederland enz. Er zijn zoveel zaken die we moeten regelen. Het hele romantische is er bijna vanaf. Voordat ik in het vliegtuig stap heb ik er geen zin meer in.
Voor 1 mei moet ik mijn baan opzeggen en die gedachte geeft me zenuwen. Als ik dat doe dan kan ik niet meer terug. Ik ben stapelgek op Harold. Maar ik ben bang dat ik na een maandje Nederland terug wil naar Suriname. Ik hou ook niet van de kou. Ik maak me geen zorgen om werk. Ik wil graag werken en eventueel mijn studie upgraden met een opleiding in Nederland. Maar daar maak ik me het eerste half jaar niet druk om.
Wat wil ik dan van jullie weten? Ik wil gewoon weten of de liefde het waard is om naar Nederland te verhuizen? Ik wil weten of ik wel gelukkig ga worden daar? Is de kou echt zo erg? En hoe kijken mensen naar je als je uit Suriname komt. En zijn kinderen. Hoe gaat dat zijn. Ik ben een beetje jonger. Gaan ze me accepteren? Harold zegt van wel, hij heeft ze al veel over mij verteld. Maar die ex dan? En zijn moeder? Ik ben namelijk niet Hindoestaans.
Eerst vakantie daarna eventueel wonen.
Ik weet dat er zoveel dames zijn die mij voor zijn geweest. Hoe is het om in Nederland te wonen? Ik wil graag jullie ervaringen weten. Positief of negatief. Het mag ook privé hoor. Dus gewoon jullie ervaringen. Niet zozeer de praktische zaken. Dat gaat mijn broer samen met Harold allemaal regelen. En ik kom eerst met vakantie. Daarna eventueel voorgoed. Als het bevalt.
Aan mijn liefde voor Harold twijfel ik niet, maar ik ben bang dat ik door al het geregel ontmoedigd ga raken en dat ik er dan ineens geen zin meer in heb. Een man in Suriname lijkt nu zo makkelijk. Ik twijfel niet over Harold zijn liefde voor mij. Hij is juist degene die altijd van me heeft gehouden. ik hou nu pas echt van hem. Maar dat komt ook omdat onze relatie echt vorm heeft gekregen de periode dat hij nu bij mij is.
Hij kan echt de liefde van mijn leven worden, Maar is hij het waard om mijn leven hier op te geven? Dat wil ik graag weten voordat ik de knoop doorhak en alles achter me laat. Alvast bedankt iedereen.