Hallo FamilieNieuws, ik ben Joella en ik woon nu weer in Nederland met mijn dochtertje. Als ik niet gevlucht was uit Paramaribo was ze nu dood geweest.
Het is moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Ik heb hier nog heel veel verdriet van. Maar het zal mij goed doen. Ik praat nu over een torie van 5 jaar geleden. Dus ongeveer 6 jaar geleden besloot ik samen met mijn man en onze dochter Lala. En meisje van 3 jaar naar Suriname te verhuizen. Niet zozeer permanent maar als een lange vakantie in het heerlijke Paramaribo. Mijn man kon er werken en ik zou lekker in de buurt van mijn moeder zijn. Die was een paar jaar eerder geëmigreerd naar Suriname met haar vriend. Mijn moeder woont op Para en we woonden eerst bij hun in.
Het was moeilijk en duur om een eigen huis te vinden in Paramaribo. Maar het moest wel snel gebeuren want als Lala 4 jaar was moest ze naar school. Ik wil de haar perse in Paramaribo op school zetten. Rob werkte toen al in Paramaribo. Het reizen vond hij niets. En bij mijn moeder en haar vriend wonen was ook niet ideaal natuurlijk. Ze hadden ook hun privacy nodig.
Gelukkig konden we een huis vinden in de buurt van het werk van mijn man. Het huis stond al een tijdje leeg. Het was ook niet heel ver verwijderd van een tante van mij. Zij had het huis gevonden voor ons. Zonder dat we het huis van binnen hadden gezien hebben we al ja gezegd. Zo blij waren we en de prijs was heel goed. Heel weinig. Dus we waren allang blij.
We waren inmiddels 6 maanden in Suriname en alles ging gewoon goed. Geen problemen. Lala heel gelukkig. Rob, mijn man blij dat hij een leuke job had en ik heel blij om in de buurt van mijn moeder en andere familie te wonen en het kon allemaal alleen maar beter gaan als we een eigen dak boven ons hoofd hadden.
Dom en misschien naïef dat we waren. We hadden meteen een huurovereenkomst van 2 jaar afgesloten en zelfs een jaar vooruit betaald. Het huis kostte maar 155 euro per maand. Dat was voor 6 jaar geleden een hele goede prijs. Vooruitbetalen was iets minder maar we kenden de buurt en Rob had het huis al van de buitenkant gezien. De eigenaar woonde in Nederland dus alle contact liep via email.
Hij woonde in Nederland
Na een week gingen wij met al onze spullen naar het huis in Paramaribo. Ik zou het dan pas voor het eerst zien. Ik was heel zenuwachtig. De avond ervoor kreeg ik al heel veel enge dromen en visioenen. Ik dacht dat het de zenuwen waren. Was vast ook zo. Maar ik vond het wel spannend. Mijn stiefvader reed mee met wat spullen van ons en toen we voor het huis stonden stond mijn tante er al met de sleutel. De eigenaar had de sleutel al laten afgeven bij mijn tante. Alles ging een beetje vreemd maar ik was echt allang blij dat we iets hadden gevonden.
We kwamen aan bij het huis. Ken je dat gevoel dat je iets al bij voorbaat niet leuk vindt? Nou dat gevoel had ik meteen. Ik kon wel huilen. Niet dat het er zo slecht uitzag, maar ik kreeg gewoon gelijk een rotgevoel. Ik had spijt. Mijn man niet de was echt heel blij. En toen kregen we al onze eerste ruzie. We hebben in de auto zitten bekvechten. Ik wilde er niet wonen. Ik kon hem niet uitleggen waarom niet maar ik wilde gewoon niet.
Het gevoel werd alleen maar bevestigd toen Lala voor de poort stond en ik haar met geen mogelijkheid op het erf kreeg. Zij had waarschijnlijk precies hetzelfde gevoel als dat van mij. Rob was helemaal happy. Niets dat ik kon doen om hem te overtuigen. We hadden natuurlijk al voorruit betaald dus hij was al ready om te verhuizen.
Ik vond het maar niets. Door die ruzie die ik ook met hem had en omdat ik een huilend kind bij me had ben ik bij mijn tante gegaan. Dus nog steeds was ik niet naar binnen gegaan. Achteraf denk ik ook dat het heel vreemd was. Hoe dan? Mijn huis waar ik zou wonen en ik was nog helemaal niet naar binnen gegaan. Eind van de middag kwam Rob me halen en we zijn toen terug naar Para gegaan. Die hele week was er spanning tussen mij en Rob en Lala was niet stil te krijgen.
Ik dacht dat ze misschien ziek was. Ik bracht haar naar de dokter maar er was niets. S’avonds begon ze al koorts te krijgen enz. Sinds we de eerste keer daar voor de poort stonden was ze dus huilerig geworden. En in de avonduren kreeg ze koorts. En Rob en ik hadden alleen maar ruzie. Iets dat we niet kennen hoor. We hadden nooit echt ruzie in onze relatie. Misschien was het de spanning.
Door de spanning
Die hele week is hij gaan klussen en werken in Paramaribo. En toen kwam die zaterdag dat we zouden verhuizen. Ik ging toen pas voor het eerst naar binnen. Ik moet zeggen dat het wel heel mooi eruit zag. Ik zag de foto’s van voor en na. Rob had echt zijn best gedaan. Ik probeerde verder niet te negatief te zijn maar zodra ik naar binnen liep voelde ik mij weer down. Depressief en heel boos. En ik zag ook meteen aan Lala dat het niet goed ging. Ik probeerde dat gevoel te negeren.
S’ avonds was het het ergst. De eerste week sliep ik helemaal niet. Omdat Lala steeds ziek werd. Hoge koorts, huilen en ze at de hele week niets. Ik ben 3 keer naar de eerste hulp geweest met haar. Zodra ik daar was, was er niets aan de hand. Zelfs Rob begreep het niet. Onze ruzies werden erger. Vanzelf. Ik sliep niet en ik was doodmoe. Dus ook sjagerijnig.
Ik was ook doodsbang. S’ avond ging ik niet uit de kamer. Het licht moet aanblijven en Lala haar bed had ik bij ons in de kamer gezet. Het was heel erg, alleen maar ruzie ruzie ruzie. Ze ging nog niet naar school dus die week erna ging ik maar naar mijn moeder en bleef 2 weken daar. Rob is twee weken lang ook niet naar Para gekomen.
Hem niet gezien
Ik voelde me wel steeds beter. Geen ruzies en met Lala ging het ook opeens steeds beter. Maar we moesten terug want zij zou beginnen op school. Het was weer een ramp om haar op het erf te krijgen en in het huis. Slapen in haar eigen kamer wilde ze niet. Dus ik sliep nu in haar kamer.
Vanaf toen gebeurde er echt vreemde dingen. Het was vreselijk om daar te wonen. Ik zag schimmen. Ik hoorde stemmen en Lala zei allemaal vreemde dingen in haar slaap. Alsof ze een volwassen persoon was. Soms keek ze me ook heel vreemd aan, alsof ze me iets wilde zeggen. Rob en ik leefden langs elkaar heen hij kwam steeds later thuis. De ruzies werden erger en erger.
Lala was doodziek
Lala ging niet eens naar school. Ze was echt heel ziek. doodziek. Ik zag haar langzaam doodgaan. Als ik hem vertelde dat het door het huis kwam dan zei hij dat het door mij kwam. Ik smeekte hem om te verhuizen maar hij zei me altijd: Ik ga niet weg. Ga jij maar weg. Ik voelde me gevangen. Ik zag overal dingen in huis. Ik zag mensen op de bank zitten. In bed, in de badkamer. Ik hoorde van alles in huis. Het spookte gewoon. Ik weet het zeker. En het huis wilde mijn dochter hebben.
Ik voelde me doodongelukkig. Met Lala ging het echt helemaal niet goed en met mij ook niet, Wel met Rob. Die was helemaal blij. Suriname en Paramaribo. Hij leefde zijn droomleven. Hij was happy. Niet met mij en ook niet met Lala. Hij bekommerde zich helemaal niet om ons. Ik heb hem gesmeekt om te verhuizen ik heb hem gesmeekt om terug te gaan naar Nederland. Na ongeveer 2 maanden hield ik het niet meer vol. Die avond ervoor was er een hele kwade kracht. Ik had het gevoel dat ik door de kamer werd geduwd. Ik geloofde het niet ik wilde het niet geloven. Maar dit was echt slecht. Lala stikte ook bijna. Ze werd helemaal blauw. Blauwe lippen en ze voelde koud aan.
Hij werd niet wakker
Ik riep Rob. Hij draaide zich gewoon om en wilde niet wakker worden. Die avond ben ik met een tas weggegaan. Ik heb mijn paspoort gepakt en die van Lala. Gewoon voor de zekerheid. Ik ging naar het ziekenhuis. Maar ik wist dat ik niet terug zou komen.
Mijn stiefvader heeft mij toen opgehaald in het ziekenhuis. Midden in de nacht. Want natuurlijk ging het in het ziekenhuis meteen stukken beter met Lala. Ik ben toen naar Para gegaan. Daar heb ik om 8 uur in de ochtend Rob gebeld. Ik heb hem gezegd dat ik vertrek naar Nederland en dat ik Lala meeneem. Ik wist gewoon als ik terug ga naar dat huis. gaat mijn kind dood.
Hij heeft toen zijn telefoon uitgezet en uitgelaten. Het interesseerde hem niet. Hoe verdrietig ik ook was. Ik was blij dat ik weg was uit het huis. Ik was ervan overtuigd dat Lala die avond zou sterven in dat huis.
Ik ben weggegaan en nooit meer teruggekomen.
Ik was weg!
En nu. 5 jaar later. Zit ik er eigenlijk nog steeds mee. Het verdriet is zwaar. Ik ben ongeveer 3 weken na die laatste nacht in dat huis in Paramaribo vertrokken naar Nederland. Ik ben twee keer naar het werk van Rob gegaan, Ik heb hem gesmeekt om met ons mee te gaan. Ik heb gehuild gevochten. Ik heb alles gedaan om mijn man mee te krijgen. Het is mij niet gelukt.
Ik ben ervan overtuigd dat het huis ons uit elkaar heeft gehaald. Er waren boze geesten. Het was een kwade kracht. Het was niet goed. Ik blijf het vreemd vinden dat Rob geen last ervan had. Integendeel. Rob voelde zich zo lekker in het huis. Hij heeft het huis verkozen boven zijn vrouw en zijn dochter. Nu 5 jaar later heeft Lala nooit meer iets van haar vader gehoord
In het begin vroeg ze nog naar hem maar nu niet meer. Zijn familie hoort ook niet van hem. Hij is gewoon daar in Paramaribo. En heeft iedereen losgelaten. Ik vind het heel erg. We zijn nog getrouwd. Ik hoor hoe hij met verschillende vrouwen gaat en gekke dingen doet daar in Paramaribo. Hij is alles en iedereen vergeten. Hij woont nog steeds in het huis. Mijn tante is zijn buurvrouw.
Hij lijkt happy maar ik weet zeker dat hij dat niet is. dat kan toch niet? Ik vind het zo zielig en ben heel verdrietig hierom. Ik heb overwogen om hem ‘te gaan redden’ in Suriname. Zijn ouders zijn geweest. 3 keer. Maar hij wil niet gered worden. Hij is ons vergeten. Dus ik laat het maar zo. Dat is het beste voor mij en voor Lala. Hij wil ons niet meer. Het huis heeft ons kapot gemaakt.
De schuld van Paramaribo
Het is vreselijk wat er is gebeurd met ons. We waren mooi samen in Nederland. Ik geef Suriname of Paramaribo niet de schuld. Het had net zo goed hier in Nederland kunnen gebeuren. Kwade geesten heb je overal. We hebben gewoon het verkeerde huis gehuurd in Paramaribo. En dat heeft ons uit elkaar gedreven. Ik ben er goed vanaf gekomen maar ik denk dat Rob daar dood zal gaan. Ik denk niet dat hij nog terug gaat komen. Niet levend in ieder geval.
Ik moet nu verder met mijn leven. Ik heb mijn leven redelijk weer op de rit. Het is echt zwaar. Maar ik moet echt verder. Zonder hem. Ergens voelt het alsof ik de duivel haar zin heb gegeven.. maar wat moest ik dan? Als ik was gebleven was Lala dood!
Joella
Tags: #vakantie #Suriname #Paramaribo #liefde #Nederland #binnenland #baby #zwanger #ampuku #voodoo #spook #geesten #bonu #bonumang #winti #cultuur #pandiet #bakru
** Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd.