Suriname ~ Dag FamilieNieuws. Ik heb eigenlijk (nog) geen man vrouw problemen, maar wel een probleem dat mijn familie aangaat. Het is toch wel zo erg dat ik overweeg om bij mijn man weg te gaan.
Hoe veel ik ook van hem hou want mijn jongen gaat hieraan kapot.
Familieproblemen in Suriname
Ik ben Gladys van 51 jaar. Ik woon in Suriname. Ik heb een beetje oud kinderen gekregen. Mijn zoon is 11 jaar en mijn dochter pas 7. Mijn man is nog ouder hij is 57 jaar. We kennen elkaar al heel lang. Het lukte maar niet maar dankzij een medische behandeling werd ik toch zwanger. Daarna kreeg ik een spontane miskraam en toen ik zwanger werd van mijn dochtertje had ik er helemaal niet op gerekend. Echt een wonderkindje.
Mijn man Carlos beschouwt haar ook als een wonder, alles van hem is zijn meisje. Hij wilde altijd al een meisje daarom denk ik dat hij niet zo veel van onze zoon houdt. De hele zwangerschap noemende hij onze zoon al Brenda. Zo zou hij de baby noemen. Hij was om te beginnen al vreselijk teleurgesteld toen hij werd geboren, maar na een paar weken was alles wel normaal. Dat dacht ik.
Hij wilde een meisje
Hij deed niet veel met hem maar ik dacht er verder niet over na. Pas toen ons meisje werd geboren zag ik het verschil. Dingen die hij met haar doet deed hij nooit met hem. Ik weet dat vader en dochters een sterke band hebben maar ik vind het helemaal niet leuk tegenover die jongen.
Toen hij naar school ging merkte ik dat het veel erger begon te worden. Trouwens, ondanks dat mijn zoon Ruben heet, noemt zijn vader hem toch nog Brenda. Afgekort zegt hij gelukkig vaker Bren. Ik alleen weet dat Bren, Brenda betekent. Vele mensen denken dat het een afkorting is van Ruben. Als je mijn jongen Brenda roept dan komt hij. Is heel erg. In het begin kon ik er om lachen maar nu niet meer. Vooral als hij boos op hem is noemt hij hem Brenda. Dan wordt mijn jongen zo verdrietig.
Hij is altijd boos op hem
Als een vader boos is op zijn zoon is het niet erg, maar wat ik nu merk is de mishandeling. Ja, zo af en toe krijgt mijn jongen flinke klappen, dat is niet het ergste. Ik merk dat mijn man hem mentaal aan het kapot maken is. Hij praat hem naar beneden, zegt gemene dingen tegen hem en zegt hem ook duidelijk dat hij niet van hem houdt en dat hij wenste dat hij een meisje was. Ik vind dat niet kunnen. Ik praat met hem, maar hij snapt het niet.
Het is heel erg, hoe ik het nu naar jullie schrijf, stromen de tranen over mijn wangen. Mijn jongen heeft verdriet. Hij laat het niet merken maar ik voel het. Hij trekt alleen maar naar mij en mijn ouders. Met zijn zusje heeft hij ook geen band. Ze moet niets van hem hebben. Hij doet vreselijk zijn best op school. Alleen maar om zijn vader blij te maken.
Mijn man houdt vreselijk veel van mij. Hij draagt mij samen met onze dochter op een hoge ladder. Ik ben zijn alles. Hij is lief hoor. Maar ik begin steeds minder van hem te houden. Ik heb hem gevraagd of hij wel van die jongen houdt. Hij zegt van wel, maar zijn manieren laten me zien dat het niet zo is.
De manier waarom hij met onze dochter omgaat is zo anders. Hij brengt haar overal. Ja, ze is pas 7 maar met die jongen deed hij niets. Als je naar mijn zoon kijkt zie ik dat hij anders is geworden. Nu begint hij brutaal te worden. Maar juist naar mij toe en niet naar zijn vader.
Hij zegt me juist dat ik niet van hem hou en dat hij niet van mij houdt. Zulke dingen vind ik heel erg om te horen.
Mijn vader helpt me
Mijn man vorig jaar met onze dochter naar Nederland. Ik was toen 5 weken alleen met mijn zoon in Suriname. Dat was voor hem en voor mij de gelukkigste periode samen. Mijn vader was er toen veel voor mij. Hij heeft veel gedaan met mijn zoon. Hij is eigenlijk een soort vader figuur voor hem geworden sinds die tijd. ze zijn naar elkaar toegegroeid. Dus nu als hij iets heeft dan gaat hij naar mijn vader. Mijn man is niet eens jaloers. Hij is juist blij. Hij zegt hem zo vaak. Ga naar opa.
Ga naar opa
Die ene dag vroeg hij me of die jongen niet liever bij mijn ouders kon gaan wonen. Zogenaamd om ze te helpen want ze zijn al oud. Hij heeft het gehoord en sindsdien wil hij ook bij mijn ouders wonen. Hij is al bijna elke dag daar. Mijn vader zegt dat hij kan komen. Ik wil dat niet. Ik wil ook niet dat mijn vader weet hoe erg het thuis is voor die jongen.
Als mijn zoon daar gaat wonen dan gaan hij en ik daar wonen. Als mijn man me gaat laten gaan. Dat meisje gaat hij me zeker niet meegeven. Ik heb het heel moeilijk hiermee. Ik wil er geen zaak of probleem van maken. Want op papier is het geen echte mishandeling. Maar mijn man houdt gewoon niet van hem. Waar ik ook bang voor ben. Ik ben bang dat die jongen later problemen gaat krijgen. Misschien ook met zijn kinderen. Vader liefde is belangrijk. Mijn zoon heeft er ook recht op. Maar die man van mij. Ik weet het zeker. Hij houdt niet van die jongen.
Wat kan ik doen?
Wat moet ik als moeder doen? Kunnen jullie mij aub helpen. Ik schaam me om naar mensen te gaan met mijn probleem. Ik heb een goede man, misschien is hij juist degene die te weinig liefde heeft gehad. Hoe kan ik ons probleem oplossen. Of zal het altijd zo blijven?
** Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd. tags van onze verhalen: vakantie Suriname Paramaribo liefde anoniem Nederland vliegtuig