Suriname ~ Hallo FamilieNieuws, ik wilde graag mijn levensverhaal met jullie delen. Ik ben Joyce, geboren Suriname. Ik woon nu in Nederland. Ik ben 39 jaar en heb een vriend Milo.
Ook uit Suriname. Hij is 42 jaar en we hebben het eigenlijk heel leuk samen. Ik ken hem al 5 jaar. Toch ben ik niet helemaal tevreden. Ik schaam me wel een beetje daarom.
Geboren in Suriname
Milo werkt wel maar breed heeft hij het niet. Hij zorgt ook nog voor zijn ex en twee voorkinderen. Dat wist ik van te voren. Helaas ziet hij ze nooit. Ze wonen in Suriname. Maar elke maand gaat er wel een grot deel van zijn salaris naar hun toe. En regelmatig sturen we lekkers. Ik koop dat eigenlijk want tja hij is een man, hij denkt niet aan schoolspullen, kleren enz. Maar ik koop ook die spullen omdat ik meer geld hem dan hij.
Het is echt niet zo dat ik rijk ben, maar Milo houdt echt helemaal niets over eind van de maand. Ik heb nooit zo gekeken want hij is vreselijk lief voor me en trouw. Ik heb nog nooit iemand ontmoet al Milo. Plus ik moet zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven een man heb gevonden die mij op deze manier kan laten voelen in bed. Snappen jullie? Niet om geen respect voor hem te hebben. Maar dat is 1 van de redenen dat ik hem niet wil laten gaan. Ik voel me uitstekend bij hem en met hem. Hij is een droom man. Behalve dan dat hij geen cent heeft.
Daarom ben ik bij hem. En als ik rationeel denk dan is dat ook de belangrijkste reden waarom twee mensen bij elkaar moeten zijn. Maar toch ben ik nu een beetje onhappy. En dat komt eigenlijk door een vriendin.
Ik heb een vriendin, ze werkt niet en ze heeft twee kinderen. Sinds een half jaartje heeft ze een vriendje. Een vriendje met geld, een mooie auto en een mooi appartement.
Ze woont nu met haar twee kinderen bij hem in. En ze is dolgelukkig. Niet omdat hij zo lief is maar omdat ze eindelijk veel geld heeft. Dat is iets waar ze altijd naar streefde. Een man met geld. Als we uiteten gaan betaalt zij. Ze krijgt elke week geld van hem. Ze gaan bijna elk weekend iets doen en ze is al 3 keer naar Italië gevlogen naar zijn familie. Business class.
Ik ben jaloers
Ik ben gewoon jaloers. Ik denk dan bij mezelf. Ik heb vijf jaar een vriend. Ik bn niet 1 keer met hem weggegaan. Ik werk, hij werkt maar we bouwen niets op. We leven wel, maar niet lux. Uiteten kan bijna niet. Ten eerste vindt Milo dat zonde en ten tweede kan hij dat niet betalen. Als we dat doen dan betaal ik.
Ik leen hem soms geld
Soms vraagt hij me om hem even te sponsoren eind van de maand. Hij betaalt me wel terug maar ik zal nooit bij hem terecht kunnen als ik het nodig zou hebben. Mijn moeder vindt Milo niets. Dat komt omdat ik haar dit allemaal vertel. Had ik niet moeten doen. Maar ik vertel het verder aan niemand. Ik wil niet dat mensen dit van hem weten want verder houdt iedereen van hem. Ik ook wel hoor, maar ik baal gewoon hiervan. Ik zie geen mooie toekomst voor ons. Ik weet dat het komt door die vriendin. Ik vergelijk mijn leven met die van haar. Het is oneerlijk. Ze heeft nooit gewerkt, nooit gestudeerd en ze rijdt nu een mooie auto van haar vriend. En ze heeft een schoonmaakster.
Dingen die ik eigenlijk zou willen hebben, dingen waar ik juist recht op heb. Ik heb zolang gestudeerd en zolang heb ik gewerkt. Werk ik al. Mijn auto is stuk en omdat ik hem op dit moment niet kan maken moet ik elke dag de tram nemen naar het werk. Mijn werk betaalt het wel, maar toch. Ik vind het niet eerlijk.
Ik wil niets tegen Milo zeggen hierover want ik wil niet dat hij zich vervelend voelt. En eigenlijk vind ik mezelf ook een beetje gemeen om zo te denken. Maar ik ben al 39 jaar. Kinderen wil ik gelukkig niet maar ik zie mezelf niet tot aan mijn dood op deze manier leven. Elke eind van de maand zuinig doen en wachten op onze salaris. Dat wil ik echt niet.
Tot aan mijn dood
Ik wilde weten: Zijn er meer mensen die op deze manier leven? Mensen die een man hebben voor de gezelligheid, om niet alleen te slapen en om een lampje op te hangen? Ik was wel gelukkig hoor. Ik leefde met oogkleppen, ik was gewoon verliefd. Maar nu merk ik dat die verliefdheid minder aan het worden is. Ik vergelijk mijn leven met anderen en vind steeds meer dat ik het niet goed heb gedaan. Ik heb geen goede man uitgekozen de bij me past. Mijn moeder had gelijk. Dit ga ik niet volhouden. Dus wat moet ik doen?
Moet ik die lieve knappe man die goed in bed is laten? Of moet ik gewoon proberen gelukkig te zijn op deze manier. Wat zouden jullie doen? Ik wil echt net overkomen as een gold digger ofzo. Maar moet ik als vrouw toch gaan voor een man met geld. Iemand die voor me kan zorgen zonder dat ik in mijn zak hoef te gaan. Iemand die de huur kan betalen zodat ik kan sparen voor een leuke vakantie of een mooie auto. Er zijn mannen die ik kan nemen. Die zijn er genoeg, ze zoeken me ook wel vaak. Ik heb vaker 1 rijke vent gedate. Maar ik ben echt verliefd geworden op Milo. Milo zonder geld. Wat zouden jullie doen?