Ik ben Lisa en ik kom net terug van een vakantie naar Paramaribo. We zijn met een hele groep gegaan. Alleen maar familieleden van mijn man. Moeder, broers, zussen en aanhang.
2 jaar geleden werd ik ziek. Ik zal jullie de details besparen maar het zag er in de eerste instantie niet goed uit, maar dankzij de wil van God ben ik er bovenop gekomen. Het was een heftige periode in mijn leven. Naast het verliezen van heel veel vrienden en familieleden ben ik ook bijna mijn man kwijtgeraakt.
Mijn man heeft nooit vertrouwd op de doktoren. Hij wilde maar dat ik naar een loekoe man moest gaan want dat alleen zou mij kunnen genezen. Ik heb niet naar hem geluisterd want van huis uit ben ik niet met die dingen. Ik heb naar mijn moeder geluisterd en jawel, het ging heel goed. Maar het bracht wel veel problemen tussen men mijn en mij.
Mijn man is nooit met mij naar de kerk geweest. Maar ik neem het hem niet kwalijk. De kerk is niet zijn ding. Hij houdt sterk vast aan zijn cultuur. Hij doet zijn dingen op zijn manier. En ik respecteerde hem wel. Hij mij ook wel. Maar steunde mij daarin niet. Zijn familie al helemaal niet. Niet 1 keer zijn ze me komen opzoeken in het ziekenhuis.
Hij heeft al een voorkind
Maar ik nam het niemand kwalijk. Ik ben blij dat ik ben genezen. Langzaam maar zeker word ik weer de oude. Kinderen zal ik nooit krijgen, maar ik ben tante van heel veel lieve kindjes. Ik heb daar vrede mee. En mijn man ook. Hij heeft trouwens al een voorkind.
Stiekem naar Paramaribo gegaan
Ik heb na mijn ziekte mijn schoonfamilie uitgenodigd thuis bij ons om het te vieren. Ik heb ze mijn excuses aangeboden voor mijn afwezigheid. Dat wilde mijn man. Ik heb het gedaan. Ik vond het niet erg, al vond ik dat ik een excuses verdiende. Daarna was het contact eigenlijk weer verbroken. Ze zouden met zijn allen tijdens de feestdagen naar Paramaribo gaan. Ik zou niet meegaan, maar om mijn man te verrassen ben ik een dag later ook vertrokken naar Paramaribo.
Wat ik niet wist is dat mijn man een groot feest zou geven. Die avond van mijn aankomst in Paramaribo heeft hij me dat verteld. Ik was dus niet uitgenodigd. Ik voelde me vreselijk eenzaam in zijn ouderlijk huis. Zijn familie sprak helemaal niet met me. Ik ben verhuisd naar een zusje van mijn moeder. Die woont in dezelfde buurt. Die avond van het feest ben ik wel gegaan met mijn tante. De hele buurt was uitgenodigd. Toen wist ik pas dat het mijn man was die het feest zou geven.
Heel mooi
Hij heeft allemaal soorten winti’s gehad. Winti’s waar ik het bestaan niet eens vanaf wist. Eerlijk gezegd vond ik het heel mooi om te zien. Hij betrok mij zelfs bijna bij alles. Hij moest ook veel huilen. En gaf mij brasa’s. Ik moest er zelf van huilen. Ik voelde die genegenheid zo sterk. Ik kan het bijna niet uitleggen. Die liefde voelde ik. Maar zijn familie keek helemaal niet naar me om. Geen liefde of brasa’s. Integendeel. Het leek alsof ze boos op mij waren. Alsof ze met mij wilden vechten.
Het is mijn tante ook opgevallen. Ik zou maar 10 dagen in Paramaribo blijven, dus die dagen vlogen voorbij. Mijn man kwam een weekje later ook thuis. Hij is helemaal veranderd vol liefde voor mij en respect. Achteraf is hij zo blij dat we dit samen hebben gedaan. En dat ik op het feest was. Maar hij vindt wel dat ik 1 ding moet begrijpen. Hij heeft gezegd dat hij die grote pre voor mij heeft gegeven. Voor ons. En dat hij al de afgelopen 2 jaar bezig is met mijn genezing. Omdat ik niet mee wilde werken heeft hij heel veel dingen zonder mij gedaan. Samen met zijn familie en dat ik zijn moeder dankbaar moet zijn. Die dankbaarheid ziet ze niet bij mij. En dat neemt ze me kwalijk.
Hij houdt heel veel van mij, maar de liefde tussen hem en mij kan alleen stand houden als ik ook geloof in zijn cultuur. Hij wil ook graag dat ik zijn moeder respecteer. Want als ik niet met haar praat praten zijn broers en zussen ook niet met mij. Ik hoef de kerk niet perse te laten, al zou hij dat wel fijn vinden. Hij heeft zoveel dingen opgebiecht. Vol trots ook en eerlijkheid. Aan de ene kant vind ik het mooi dat mijn man op deze manier met zijn cultuur bezig is, maar aan de andere kant vind ik het gemeen. Hij heeft zo een belangrijk iets geheim voor mij weten te houden.
Gebeden van mijn moeder
Hij is er heilig van overtuigd dat ik door de cultuur genezen ben. Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet denken. Ik ben er juist heilig van overtuigd dat het door de gebeden van mijn moeder en de rest van haar familie komt.
Ik ben bang. Ik ben bang dat zijn cultuur een wig gaat drijven tussen ons. Vooral zijn familie. Die houden niet van mij. Maar hij is nu echt heel lief en de beste man op aarde. Verzorgt me en leert me veel over zijn cultuur. Doordat ik samen met hem op het feest ben geweest gaat het heel goed tussen ons. Maar ik weiger te geloven dat het niet door God komt. Mijn man houdt van mij hoor, maar zijn cultuur en zijn familie staan heel duidelijk boven mij.
Wat moet ik doen?
Wat moet ik doen? Wat zouden jullie doen? Kan mijn huwelijk wel stand houden? Sinds ik terug ben uit Paramaribo ben ik niet naar de kerk geweest. Ik ben bang dat ons huwelijk en de liefde eronder gaat lijden als ik weer regelmatig ga. Maar God gaat het me kwalijk nemen. En wat doe ik als ik weer ziek word? Of ben ik echt wel genezen dankzij mijn man zijn cultuur?