Janice Telgt (42) weet al 17 jaar dat zij hiv heeft en dus seropositief is. Omdat ze weet welke problemen dit virus met zich kan meebrengen, zet ze zich in voor andere geïnfecteerden.
[quads id=1]
Haar grote droom is om een opvanghuis te starten in Suriname, voor mensen die door hun ziekte nergens anders welkom zijn.
Zeventien jaar terug veranderde een gezellig tripje naar Disneyland Paris voor Janice en haar familie in een nachtmerrie. “Al onderweg naar Parijs had mijn partner last van buikpijn. Dat werd steeds erger, tot het op een gegeven moment niet meer te houden was.”
AFRIKA
“Eenmaal terug in Amsterdam, gingen we snel naar het ziekenhuis. Daar ontving ik nieuws dat ik nooit had verwacht: mijn partner had aids en ik moest direct getest worden. Niet veel later kreeg ik de uitslag… Ook ik was seropositief.”
[quads id=1]
Op dat moment stortte Janice haar wereld in. Hoe moest ze nu verder? Was haar kindje wél gezond? En hoe lang had ze nog te leven? “Al die vragen schoten continu door mijn hoofd. Toentertijd wist ik nog helemaal niet wat hiv inhield. Ik dacht dat het iets was dat alleen voorkwam onder homoseksuele mannen en arme inwoners van Afrika.”
DEPRESSIEF
“Omdat ik de kennis miste, ging ik meteen uit van het ergste. Ik was zo met de eventuele gevolgen bezig, dat ik er lichtelijk depressief van werd. Met psychische hulp en veel eigen onderzoek naar hiv en aids, kwam ik er uiteindelijk bovenop.
Of mijn partner destijds wist dat hij ziek was, dat weet ik niet. Wel had hij zich bij de huisarts laten testen. De uitslag – met daarin het slechte nieuws – heeft hij nooit opgehaald. In het ziekenhuis ging hij heel snel achteruit. Ik heb het hem wel een keer gevraagd, maar een antwoord heb ik helaas niet gekregen.”
SMOES
“Toen ik hoorde dat de artsen hem hadden opgegeven, heb ik het daarbij gelaten. Het leek mij zinloos om de laatste weken van zijn leven te besteden aan negativiteit. Ik wilde al mijn energie steken in het positieve van onze relatie, in het ophalen van leuke gezamenlijke herinneringen. Twee maanden later overleed hij.
[quads id=1]
Acht jaar geleden leerde Janice haar huidige partner kennen. Al op de tweede date vertelde ze het hem. “Dat vond ik heel erg lastig. Ik draaide er al een hele tijd omheen en besloot het er op een gegeven moment maar gewoon uit te gooien. Ik kreeg niet de reactie die ik verwachtte: hij dacht dat het een smoes was, dat ik eigenlijk niet met hem verder wilde!”
DETECTEERBAAR
“Zelfs toen ik hem ervan verzekerde, geloofde hij me niet. Hij zei: ‘Je ziet er zó goed en gelukkig uit, dat kan toch niet?!’’ Daarom stelde ik voor om samen langs de dokter te gaan. Pas toen we drie dagen later samen bij de GGD zaten, geloofde hij het.”
Door de medicijnen die Janice slikt, is de hoeveelheid hiv in haar bloed inmiddels zover gedaald, dat het niet meer detecteerbaar is. Ze kan het nu dus ook niet meer overdragen op anderen. “Mijn ziekte is steeds minder belangrijk.”
SURINAME
“Over de mening van anderen kan ik me dan ook niet druk maken. Ik heb een dak boven mijn hoofd, een leuke baan en twee prachtige, gezonde dochters. Voor hen leef ik. Mijn oudste dochter is haar vader kwijtgeraakt toen ze 4 was en ik doe er alles aan om ervoor te zorgen dat ik zo lang mogelijk bij haar blijf.”
Een paar maanden geleden was Janice in Suriname. Daar viel het haar op dat er een enorm taboe rust op aids en hiv. Vooral haar bezoek aan een opvanghuis maakte diepe indruk. “Er werden daar – veelal misbruikte – kinderen en jongeren opgevangen die uit huis zijn gezet vanwege hun ziekte.
Geïnfecteerden draaien in Suriname niet mee in de maatschappij, ze worden in een hoekje gedrukt. Ze worden zelfs ‘besmet’ genoemd, een vreselijk woord. Toen ik de straat opging en iemand vroeg hoe iemand met hiv er volgens hem uitzag, was dat ‘vies, mager en ziek’. Daaruit blijkt maar weer dat er in Suriname gewoon te weinig kennis over is.”
EIGEN OPVANGHUIS
Inmiddels staat er een stichting met een eigen opvanghuis op de planning. “Doordat ik daar nu ben geweest en iedereen mij kent als ‘Janice met hiv’, heb ik een ingang. Ik wil al die kinderen, jongeren en volwassenen onvoorwaardelijk steunen. Ongeacht geloof, leeftijd, ras of politieke overtuiging: bij mij kan iedereen terecht.
Vandaag ga ik langs de notaris en ik hoop dat dat mij weer een stapje verder zal brengen. Achter mij staan artsen van het OLVG, de Hiv Vereniging en het Aidsfonds. Met zoveel steun, moet het lukken!”
Bekijk hier de openhartige video van Janice:
Gerelateerde berichten:
–Anoniem – Ik denk dat ik HIV positief ben. Ik ben bang
–Video – Zou jij Janice Telgt een brasa geven terwijl ze HIV heeft? Klik op bovenstaande foto.
Bron: Vrouw
**
U kunt op onze Facebook pagina reageren op dit artikel. Uw mening, advies en/of power stellen wij zeer op prijs. U mag dit bericht delen met uw vrienden en familie! Wilt u een verhaal of familiebericht plaatsen? Stuur het naar [email protected] en wij publiceren het gratis.