Beste Familie Nieuws, ik wil graag via uw medium een paar mensen bedanken.
Hoi iedereen, mijn Naam is Ria. Ik wil mijn verhaal delen met een bedoeling:
Ik wil even de tijd nemen om een paar mensen te bedanken voor alles wat zij voor mij, mijn familie en gezin hebben betekend. (Zie bijbehorende foto’s onderin het bericht)
[quads id=1]
16 weken zwanger
Het begon allemaal in september van het jaar 2015, ik was toen rond de 20 weken zwanger. Ik werd vaak wakker met een bloederig slipje. Ik gaf het natuurlijk aan bij de controle en men gaf aan dat het een normaal ding was. Kan misschien komen door de omgang met mijn man. Het werd gezien als een heel onschuldig ding. Opeens begonnen de bloedingen erger te worden en moest ik maandverband zetten.
Ik was het gewend want elke maand kreeg ik geregeld mijn periode, ondanks ik zwanger was. Maar goed. Dit ging voor mij gewoon een beetje te ver. De hele dag had ik geen last van bloeding, maar pas als ik ging slapen in de avond was me slipje helemaal onder het bloed. Hoe komt dat nu?
Naar het RKZ ziekenhuis
Na heel hard nadenken ging ik naar het RKZ ziekenhuis. Na de echo en behandeling bleek dat ik een heel laag liggende placenta had vandaar ik last had van de bloedingen. De bloedingen waren niets anders dan vliezen die braken. Dus me placenta ging zo een beetje los en dat was het bloed. Vereist werd van mij dat ik compleet bedrust hield en niet op en neer ging lopen.
Ik mocht alleen lopen als het echt noodzakelijk was.
Het hielp echter niets. Ik werd opgenomen voor een week observatie. De bloedingen stopte wel gauw nadien. Raar, maar het stopte echt. Ik mocht na een weekje naar huis.
[quads id=1]
Hevige plas aanvallen
De hele maand september en oktober heb ik mogen genieten van mijn zwangerschap, maar dan weer met een heel ander verschijnsel erbij. Oh Gosh, wat gebeurt er dachten wij allen. Ik liep door de winkels en als ik moest lachen of bukken of wat dan ook kreeg ik hevige plas aanvallen. Week in week uit gedurende drie weken had ik er last van. Maar het was geen plas, want het rook niet zuur. Het had een heel rauwe geur. Ik ging naar controle en alles was goed, genoeg vruchtwater, alles was okay.
Dat was voor mij een hele opluchting. Het ging door, elke keer weer hevige plas aanvallen tot de nacht van 28 op 29 oktober dat ik tijdens zo een plas aanval een dikke klodder bloed zag op mijn maanverband. Geen slijm, gewoon een stuk bloed, net zo lang als je pink en dik als je wijsvinger.
Dat was echt een nachtmerrie. Nu haasten naar het ziekenhuis en daar werd ik cito opgenomen. De deskundigen van RKZ hebben mij heel goed behandeld en hebben mij laten liggen zodat de arts op de hoogte gesteld kon worden.
Zo gezegd zo gedaan.
Ik stapte uit mijn bed en liep naar een zuster, ik wees haar mijn maandverband en vroeg haar als het normaal is dat ik al weken zoveel vocht verloor. En ja hoor… het was Geen Urine het was VRUCHTWATER. Ja weken lang had ik vruchtwaterlozing. Ik kreeg meteen Een prikje en na 12 uren zou die herhaald worden. Ik begreep dat het longrijping prikjes waren voor de baby.
De zelfde middag nog werd ik van RKZ naar AZ, militair hospitaal vervoerd per ambulance om de verdere dagen daar te verblijven voor een eventuele vroege geboorte. Dagen gingen voorbij. Ik was aan de medicijnen en infuus. Infuus ging eraf en kreeg alleen medicijnen. Echo werd gemaakt, alles ging goed met baby. Ik voelde mij van tijd tot tijd wel een beetje koortsig maar dat was ook alles.
11 november 2015 Divali dag
Deze dag was voor mij letterlijk een horror, behalve voor de vruchtwaterlozing was mijn hele maandverband doorweekt met bloed. Ach, wat gebeurt er weer, ik wilde juist naar huis een bezoekje brengen ivm Divali. De arts gaat me niet toe laten. Maar na veel verzoeken mocht ik gaan, maar ik moest wel heel gauw weer terug zijn. Ik gaf toe. Thuis aangekomen heb ik meegedaan en ik heb lekker en flink gegeten.
[quads id=1]
In een hoekje met tranen in mijn ogen kwam mijn man naar mij toe en zei Ri, je moet weer weg. Ik keek een ieder aan met tranen in de ogen. Zoveel vragen waarop ik geen antwoord ken. Waarom dit, hoe komt dit, wat kan ik doen? Wat gaat er gebeuren hoe verder. Terug in het ziekenhuis heb ik nog gegeten en ik ben nadien weer gaan slapen.
12 november
Daar begon het. 30 weken zwanger en pijn, pijn en nogmaals pijn. Alleen pijn. het begon om half drie in de middag en ik kreeg pijn, ik weet niet als het weeën waren of krampen, t enige dat ik wist is dat ik gilde van pijn in mijn onderbuik. Hoe, waarom, is te vroeg zei ik tegen de artsen.
Ja, ik werd geplaagd door de verpleegsters. Dat mijn pijndrempel veel te laag ligt. Ik dacht, praat maar, ik weet wat ik voel. Ik heb de hele afdeling letterlijk van de pijn bij elkaar gegild. Artsen kwamen en gingen, verpleegsters kwamen en gingen. Ik kreeg een prikje tegen de pijn, maar het hielp niet. Ja, voor de verpleegsters leek het net of ik aan het overdrijven was of drama aan het creëren was.
Maar goed. Pijn, bloed, constant af gaan… Ik kon niet meer. K zei het keer op keer. Mijn man was daar, keek toe maar kon niets doen. Hij maakte op den duur een herrie bij de zusters en kort nadien werd ik grondig onderzocht. Intussen waren wij VIJF uren verder want het was al half 8 in de avond. Ik werd Onderzocht door DR S. Ramnarain. Een heel lieve arts, op dat moment was ze ook erg vermoeid omdat ze ook de hele dag en nacht in het ziekenhuis was. Vermoeid maar toch alert.
Een klein onderzoekje
Een klein onderzoekje en ja hoor, alleen bloed kwam er uit mijn vagina. Hoe komt dat? Waarom…. huh ik hoorde haar luid op nadenken en brommen. Komt goed schat zei ze. Maar ff, ik weet niet van waar zoveel bloed. De grafiek wees ook uit dat het niet goed ging met me baby. Geen hartslag niets… Ik kon niet meer en zei toen, maak een echo als je niets kan horen.
Mijn man mocht naar huis, want ach baby komt nog niet. Echo werd gemaakt, baby was zichtbaar maar je kon niets horen. Een verloskundige zei toen, ja, mw je baby is dood. Ik zuchtte, ik mijn hart geloofde ik het niet. Toen waren wij al dicht bij 12 uur in de avond, NEGEN uur lang pijn en bloeding. Ik kon echt niet meer. Ik was moe, had slaap zucht.
Cito opereren
Kort nadien kwam Dr KODAN in beeld. Die besloot mij cito te opereren en zien wat de uitkomst is. Ik liet alles maar los en beruste me in het feit dat ik mijn baby niet levend zou zien. Ik belde mijn man en die kwam met mijn moeder en mijn broertje naar het ziekenhuis. Heel snel was ik al in de O.K bij een laatste onderzoek bleek uit dat er een vage hartslag was. Maar iets was MIS. Ruggeprik in. En weg was de pijn.
Uitgekleed en op de OK Tafel zag ik een persoon naar me toe lopen, ik wist niet wie het was en hoe die eruit zag, ik zag maar een brilletje en twee mooie ogen. Introduceerde zichzelf als DR KODAN. Ik zuchtte en was blij. De operatie zou over een paar minuten starten. Met tranen in mijn ogen lag ik daar, wat de uitkomst zou zijn, wist ik niet.
[quads id=1]
Gefeliciteerd met je baby
Ik keek een ieder aan, ik keek naar de klok en we waren al op 13 NOVEMBER om half 3 In de ochtend. Ik viel in slaap, nou ja slaap. In elk geval. Ik dommelde weg en weer bij en weg en weer bij. Hoorde wat, dan weer niets. Na een poos toen ik weer helemaal bij was en om mij heen keek……….
Kreeg ik een brede glimlach van een ieder…. Zr Gemerts was er ze zei, Gefeliciteerd met je baby. Ik keek haar aan en in een seconde realiseerde ik mij dat ik mijn baby al heb. Ik vroeg wat ik heb gehad en waar mijn baby is. Ja hoor Ik heb een zoon gehad, woog maar 1640 gram en lag in de couveuse. Hoereee me baby leefde.
Nu terug op de kamer. Zag ik Dr RAMNARAIN. Ze zei weer komt goed schat, let op jezelf. Het enige dat ik kon zeggen en het toch als cliché leek was DANK JE WEL. Ze beet even op haar lip en zei graag gedaan.. en liep weg DR KODAN zag ik niet meer. Ik heb nadien vernomen dat mijn baarmoeder helemaal gescheurd was doordat mijn zoontje krabbelde. Zuurstof gebrek en me zoon krabbelde me hele baarmoeder stuk.
DAT DEED PIJN!!!!!!!
Ja ik kroop samen met mijn zoon door het OOGJE van een NAALD.
Dr Kodan Mijn Reddend engel. Dr Ramnarain een schat van een arts en de verpleegkundigen hebben allen hun best gedaan om dit alles tot een goed eind te brengen.
Dank jullie allemaal
Over 2 dagen wordt zoontje 2 jaar! Vandaag Neem ik de tijd alles goed te formuleren en een ieder te bedanken die mij heeft bij gestaan, geholpen en geplaagd…
Dank jullie Allen In het bijzonder DR Kodan. Als t niet aan uw snelle beslissing had gelegen was het misschien wel heel anders afgelopen voor ons.
Uw wonder kindje Zachier… U bent en blijft een stempel hebben in ons hart en leven.
Dr Kodan, Dr Ramnarain, hele verpleeg team van AZ team gevestigd in het Militair Hospitaal.
Ik wil jullie namens mij persoon, Mijn wonder kindje Zachier, Mijn man Allan en mijn hele familie bedanken voor mijn prachtig geschenk.
OP VRIJDAG 13 NOVEMBER geboren een zoon genaamd Zachier Rishal Queshawn.
Dank jullie wel voor dit prachtig geschenk.
Friday the 13th isn’t a bad date after all
Simpel weg: U GUYS ARE AWSOME
I am grateful
My life isn’t perfect, but I am grateful for the perfect moments that make Life special.
Ook bedank ik de NICU afdeling voor hun support.
Mijn dank gaat ook uit naar het hele medisch team van Het RKZ ziekenhuis, Dr Tjonafat en de verlosafdeling
Aub De namen niet veranderen. Alle genoemde namen moeten zo blijven.
Thank you Familie nieuws
Maakt u hier kennis met Zachier Rishal Queshawn:
Vriendelijk groeten van zijn trotse mama,
Ria
Wilt u ook uw levensverhaal met ons delen?
Whatsapp of bel ons op +597 8966341
of stuur het naar [email protected]
U reacties en adviezen worden zeer gewaardeerd.
U kunt ze plaatsen in de comments hieronder
en/of op onze Facebook pagina
Abonneer ook op ons Youtube kanaal en like us on Facebook
FamilieNieuws.com
Surinaamse familieberichten en nog veel meer
** Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd.