Paramaribo ~ Dag familienieuws, jullie zijn de enige met wie ik nog kan praten. Ik ben Martha, geboren in Paramaribo. Ik ben 29 jaar. Geen man en geen kinderen. Ik heb een klein uitkerinkje en ik werk een paar uren per week in de beveiliging ik woon in de Bijlmer. Ik heb echt een uitzichtloos leventje.
[quads id=1]
Geboren in Paramaribo
Ik zie elke dag mijn buren en mijn collega’s. We praten nooit echt met elkaar. De man bij de Albert Heijn kent me als mevrouw Poortje. Hij maakt een praatje met me en vraagt me elke dag of ik al heb gelachen vandaag. Meestal is hij de eerste en enige die mij laat lachen op een dag.
Ik ben depressief
[quads id=1]
Ik denk dat ik depressief ben. De laatste dagen denk ik van, hoe zal het zijn als ik dood ben? Ik lees veel over de dood, kijk ook veel naar zelfmoord verhalen en haal daar inspiratie uit. Maar ik zal het nooit doen. Ik heb die kracht niet want ergens heel diep van binnen denk ik dat het leven wel gaat veranderen. Er moet wel snel iets gebeuren. Want dit trek ik niet langer.
Intieme relatie
[quads id=1]
Ik ben nu 29 jaar. Misschien kom ik nog voor mijn 35ste een leuke man tegen met wie ik gelukkig kan worden. Met een vrouw hoef ik geen intieme relatie. Maar het zou toch fijn zijn om een vriendin te hebben met wie je lief en leed kunt delen. Uitgaan en naar de film. Aan de andere kant vertrouw ik geen vriendinnen. Ik heb zoveel negatieve dingen meegemaakt met vriendinnen.
Naar Paramaribo gaan?
Mijn moeder en vader wonen in Paramaribo. Ik heb niets met Suriname. Ik weet niet hoe ik me daar zou kunnen aarden. Al zou ik daar gaan. Ik kan niets. Ik ben soms jaloers op mensen met een leuke baan en een fijn gezin. Waarom heb ik dat geluk niet? Ik ben niet moeders mooiste maar heel erg lelijk ben ik niet. Ik ben tevreden al zou mijn partner niet mooi zijn en geen geld hebben. Waar ik nu naar verlang is liefde.
Ik ben jaloers op mensen
Ik ben zelfs jaloers op mijn buurvrouw die een man heeft die haar slaat en vernedert. Ik denk dan in mezelf. Tenminste hoeft ze niet alleen te slapen s avonds. Ik ben ooit via internet naar een groep geweest van eenzame mensen. Door die mensen voelde ik me nog eenzamer.
[quads id=1]
Alleen op vakantie
Ook ben ik eens op een vakantie geweest met allemaal alleenstaanden. Maar die mensen waren allemaal gelukkig alleen. En dat heb ik niet. Ik ben ongelukkig alleen. Denken jullie dat ik ooit nog gelukkig kan worden of moet ik het maar opgeven. Ik ben dit leven zo zat!
Martha
** Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd.
**
U kunt op onze Facebook pagina reageren op dit artikel. Uw mening, advies en/of power stellen wij zeer op prijs. Wilt u een verhaal of familiebericht plaatsen? Stuur het naar [email protected] en wij publiceren het gratis.