Toen ik 13 was werd ik zwanger. Niet uit eigen wil, ik ben misbruikt geworden. Mijn moeder stuurde me van de stad naar Coronie om daar mijn zwangerschap uit te zitten en te bevallen. Niemand in de stad wist het, zelfs mijn verkrachter niet. Ik kreeg een zoon. Hij is nu 12 jaar oud. Ik ging na de bevalling naar de stad en een nicht zou hem nemen.
Ik heb nooit papieren of wat dan ook gemaakt maar alles ging gewoon verder. Als we soms familie gingen opzoeken in Coronie zag ik wel mijn zoon. Ik behandelde hem met liefde en bracht altijd spullen voor hem maar nooit hebben we laten weten dat het mijn kind was. Pas later. Ik heb nu een vriend en ik woon samen en nog steeds verzorgen we mijn zoon. Stiekem. Ik geef maandelijks geld, kleren en ik stuur elke maand een doos met spullen naar Coronie, voor mijn zoon.
Hij is 12 en mijn vriend en ik willen een gezin starten, maar eerst willen we Jason, mijn zoon, in huis nemen. We zijn een gesprek aangegaan met die nicht in Coronie, ze heeft zelf nooit eigen kinderen gekregen ze heeft ook geen man. Ze heeft wel altijd gezorgd voor andere kinderen van nichten en mensen uit de buurt, maar niet zo intensief als voor Jason.
Mijn vriend Ger en ik deden haar een voorstel om Jason weer terug te nemen naar de stad. Dat was helemaal niet in goede aarde gevallen. We zij uitgemaakt voor hypocrieten en ondankbare wezens. Ik moest me schamen om na 12 jaar aanspraak te maken op MIJN zoon.
Ik ben mijn nicht heel erg dankbaar dat ze mij, of eigenlijk, mijn moeder heeft geholpen. Ik zou het anders hebben aangepakt als ik mijn moeder was, maar mijn moeder deed wat zij dacht dat goed was voor ons. Maar ik ben altijd naar mijn zoon blijven kijken, ik was jong dus in het begin kon ik niet veel doen, maar naar mate ik ouder werd en meer geld kreeg heb ik altijd geholpen in de opvoeding. Financieel vooral, want ik kon niet heel vaak op bezoek komen. Jason weet dat ik zijn moeder ben, iemand heeft hem dat vertelt en hij heeft het aan mij gevraagd.
Hij houdt van mijn nicht, maar hij zou zelf ook wel in de stad willen komen wonen. Ik ben zelfs bereid om mijn nicht mee te nemen als ze toch bij hem wil blijven. We hebben een groot erf. In Coronie woont ze in een hutje, zeg maar, ze zou hier bij mij in ons benedenhuis kunnen wonen. Zolang ik Jason maar bij ons kan hebben.
Ze wil er niets van weten, helaas is het toentertijd niet gegaan zoals het eigenlijk zou moeten, op papier is Jason het kind van mijn nicht, dus eigenlijk heb ik geen recht op Jason. Tenzij ik het aan ga vechten. Ik zou hem moeten adopteren met haar toestemming. Maar ze werkt absoluut niet mee.
Ik wil jullie vragen wat ik moet doen. Als ik naar de politie ga dan kan ik ons allemaal in problemen brengen, dat wil ik niet. Maar ik kan niet rusten totdat hij bij ons woont. Ik kan hem toch niet zomaar achterlaten? Op mijn 13de had ik geen idee, en liet ik alles maar gebeuren, maar ik ben nu een volwassen vrouw. Ik wil mijn zoon. Of moet ik denken aan de gevoelen van mijn nicht en hem bij haar laten? Ik denk niet dat ik daarmee ga kunnen leven. Advies gevraagd, alstublieft helpen jullie mij?
Groeten van Sandra
**
U kunt op onze Facebook pagina reageren op dit artikel. Uw mening, advies en/of power stellen wij zeer op prijs. Wilt u een verhaal of familiebericht plaatsen? Stuur het naar [email protected] en wij publiceren het gratis.
** Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal gewijzigd.